“ ေရခ်ဳိး ဆြမ္းစား က်င့္စဥ္”
(ဆရာေတာ္ဦး၀ီရသူ၏ ႏွစ္သစ္ကူး အထူးလက္ေဆာင္)
စာခ်ၿပီး၍ သဟာယေက်ာင္းသို႔ ျပန္ေရာက္သည့္အခါ ေခၽြးဒဏ္ခံ ကိုယ္ပတ္သကၤန္းေလးမွာ ေခၽြးအေတာ္စိုရႊဲေနေပၿပီ။ ထိုကိုယ္ပတ္သကၤန္းေလးကို ခၽြတ္ယူကာ တစ္ကိုယ္လံုးအႏွံ႔ ေခၽြးမ်ားကို သုတ္ပစ္ပါသည္။ ေခၽြးေျခာက္မွ ေရခ်ဳိးပါသည္။
စာဝါခ်သည္က မနက္ ၉း၃၀နာရီမွ ၁၀း၃၀နာရီထိျဖစ္သျဖင့္ ေန႔ဆြမ္း ၁၁း၀၀နာရီအမီ ေရခ်ဳိးရပါသည္။ ေရခ်ဳိးေနစဥ္ ၁၁း၀၀နာရီေက်ာ္သြားတတ္သျဖင့္ ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ နာရီခ်ိတ္ထားတတ္ပါသည္။ မစိုးရိမ္တုိက္သစ္တြင္ နာရီစင္ႀကီးရွိေသာ္လည္း ေရပိုက္ဖြင့္ထားခ်ိန္ ေရခပ္ေလာင္းေနခ်ိန္တြင္ နာရီစင္မွ အခ်က္ေပးသံ မၾကားရတတ္ပါ။
ေရခ်ဳိးသည့္အခါ ဒူးေခါင္းမွစေလာင္း၍ ခ်ဳိးပါသည္။ ေရမေလာင္းမီ ေရငံုထားပါသည္။ ေရငံုၿပီးမွ ဒူးေခါင္း ေရေလာင္းခ်၍ ေရခ်ဳိးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေရခ်ဳိး၍မၿပီးမခ်င္း နေမာေတဂါထာ ရြတ္ဆိုပါသည္။ ေရခ်ဳိးၿပီးမွ ဆီးသြားပါသည္။ ထိုသို႔ ေရငံုျခင္းမွာ သြားႀကံ့ခိုင္ေရးအတြက္ျဖစ္ကာ ေရခ်ဳိးၿပီးမွ ဆီးသြားျခင္းမွာ ဆီးေရာဂါႏွင့္ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါ မျဖစ္ေစလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအား ၾသဝါဒေပးလွ်င္လည္း “ေရမခ်ဳိးခင္ ေရေသာက္ပါ၊ ေရခ်ဳိးေနစဥ္ ေရငံုထားပါ၊ ေရခ်ဳိးၿပီးမွ ဆီးသြားပါ”ဟု က်န္းမာေရးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ နည္းလမ္းေကာင္းမ်ား ေျပာျပေလ့ရွိပါသည္။ မွန္ပါသည္။ ေရခ်ဳိးၿပီးသည့္အခါ ငံုထားသည့္ေရမ်ားမွာ အလြန္အမင္းပူျပင္းေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ခံတြင္းမွထြက္ေသာ အပူဓာတ္မ်ားေၾကာင့္ သြားမ်ား မထိခုိက္ေတာ့ပါ။ သြားမ်ားမထိခိုက္ေအာင္ ေရကအကာအကြယ္ေပးသြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတူ ေရခ်ဳိးၿပီးမွ ဆီးသြားသည့္အခါ ဆီးမ်ားအလြန္အမင္း ပူျပင္းေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ကိုယ္တြင္းအပူဓာတ္မ်ားက ဆီးအိမ္ကို မေလာင္ကၽြမ္းႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဆီးအိမ္တြင္ ဆီးမ်ားျပည့္ေနသျဖင့္ ကိုယ္တြင္းအပူဓာတ္မ်ားေၾကာင့္ ဆီးအိမ္မထိခုိက္ေတာ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဆီးအိမ္ရွိဆီးမ်ားက ဆီးအိမ္ကို အကာအကြယ္ေပးျခင္းျဖင့္ ေက်ာက္ကပ္သို႔ အပူဓာတ္မေရာက္ေတာ့ျခင္း ေက်ာက္ကပ္အပူဟပ္မခံရေတာ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေရခ်ဳိးၿပီးလွ်င္ ေႏြးေထြးစြာ ျပန္ေနတတ္ပါသည္။ ေႏြရာသီ မည္သို႔ပင္ ပူျပင္းေစကာမူ ကိုယ္ပတ္သကၤန္းကို ၿခဳံထည္ၿခဳံသလို ဦးေခါင္းႏွင့္အေပၚပိုင္းမွာ ၿခဳံထားေလ့ရွိပါသည္။ ေရခ်ဳိးစဥ္က ဆံုးရံႈးသြားေသာအပူဓာတ္မ်ား ျပန္လည္ရရွိေစလိ္ု၍ ျဖစ္ပါသည္။ ဆြမ္းစားစဥ္ ေခၽြးထြက္လာမွသာ ဦးေခါင္းပိုင္းၿခဳံထားသည္ကို ဖြင့္လို႔ရပါသည္။ ရံဖန္ရံခါ မၿခဳံမိသည့္ေန႔မ်ားဆိုလွ်င္ လက္ေမာင္းက ေအးသလိုလို ရင္ဘတ္က ခ်မ္းသလိုလို ခံစားရတတ္ပါသည္။ ေရခ်ဳိးၿပီး ေႏြးေထြးစြာေနျခင္း၊ ဆြမ္းစားျပန္မွ ကိုယ္ပတ္သကၤန္းကို ခၽြတ္ျခင္းတုိ႔ ပုံမွန္ျပဳလုပ္သည့္ေန႔မ်ား၌ အပူအေအးေဖာက္ျပန္မႈမ်ဳိး လံုးဝ မႀကဳံေတြ႔ရပါ။
မစုိးရိမ္တုိက္သစ္ နာယကဆြမ္းစားေက်ာင္း၌ ဆြမ္းဝိုင္းသံုးဝိုင္း ရွိပါသည္။ နာယကႀကီးဝိုင္း၊ နာယကလတ္ဝိုင္း၊ နာယကငယ္ဝိုင္းဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူတုိ႔က နာယကလတ္ဝိုင္း ျဖစ္ပါသည္။ အလတ္ဝိုင္း၌ နာယကဆရာေတာ္ငါးပါးႏွင့္ ဆြမ္းစားေက်ာင္းဘုန္းႀကီးတစ္ပါး စုစုေပါင္း ေျခာက္ပါးရွိပါသည္။
စားေရးသူသည္ ဆြမ္းမစားမီ ဆင္ျခင္ျခင္း၊ ဆြမ္းစားေနစဥ္ ရႈမွတ္ပြားမ်ားျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေလ့မရွိပါ။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ဆြမ္းစားေလ့ရွိပါသည္။ ခရီးမထြက္ဘဲ ေက်ာင္းမွာအၿမဲရွိလွ်င္ ဆြမ္းစားေက်ာင္းသို႔သာ သြားစားေလ့ရွိပါသည္။ နာယကဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ အၿမဲတန္းထိေတြ႔ေနခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူတုိ႔ အလတ္ဝိုင္းက အရႊန္းအေဖာက္ဆံုးဝုိင္း ျဖစ္ပါသည္။ လူစံုလွ်င္ အၿမဲတန္း ရယ္ရႊင္စရာမ်ား ၾကားရတတ္ကာ တဝါးဝါးတဟားဟား ပြဲက်သည္က မ်ားပါသည္။ တစ္ပါးႏွင့္တစ္ပါး စေနာက္ျခင္း၊ ပံုျပင္အတိုအထြာမ်ားေျပာျခင္း၊ ရုပ္ေျပာင္ကာတြန္းမ်ား ေျပာျခင္းႏွင့္ အျခားစပ္မိစပ္ရာ ေျပာၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ လူမစံုလွ်င္ ရယ္စရာမရွိသျဖင့္ ပ်င္းရိစရာအတိ ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။
စာေရးသူသည္ အမ်ဳိးသားေရးလုပ္သည့္အခ်ိန္မွစ၍ အမဲသား ဆိတ္သား ေရွာင္ၾကဥ္ပါသည္။ စာေရးသူကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အမဲသား ဆိတ္သား ဝယ္ယူကပ္လွဴျခင္းမ်ဳိး မႀကဳံေစလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဝတ္သားလည္း မစားပါ။ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ေဟာေျပာရမည့္ေန႔ရက္မ်ား၌ ဝက္သားကို လံုးဝ မစားျဖစ္ေအာင္ သတိေဆာင္ထားပါသည္။ ဂိုဏ္းဂဏအယုံအၾကည္ရွိ၍ ေျခေလးေခ်ာင္းေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းမ်ဳိး လံုးဝ မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ျဖစ္၍ ၾကက္ႏွင့္ ငါးကို ဦးစားေပး စားသံုးပါသည္။ ၾကက္သားဆိုလွ်င္လည္း စီပီၾကက္ျဖစ္ေနလွ်င္ လံုးဝ မဘုဥ္းပါ။
အမ်ားစုက ဒညႇင္းသီးဆို အေတာ္ေရွာင္ၾကဥ္ပါသည္။ စာေရးသူက ဒညႇင္းသီးဆို ပိုစားပါသည္။ ေရွာင္ၾကဥ္သူမ်ားက ‘က်န္းမာေရးထိခိုက္ေစသည္’ဟု ဆိုပါသည္။ စာေရးသူက ‘က်န္းမာေရးႏွင့္ ညီညြတ္သည္’ဟု ျပန္ေျဖပါသည္။ ‘ ေက်ာက္ကပ္ပ်က္စီးေစသည္’ဟု ဆိုလာလွ်င္လည္း ‘ ေက်ာက္ကပ္သန္႔စင္ေပးသည္’ဟု ျပန္ေခ်ပါသည္။ ‘ဒညႇင္းသီးစား၍ ေဆးရံုတက္ရသူမ်ား ေပါလြန္းသည္’ဟု ေျပာလာလွ်င္လည္း ‘စားလို႔ တက္ရသည္မဟုတ္ မ်ားလို႔တက္ရသည္’ဟု ျပန္ေျပာကာ ဒညႇင္းသီးကို အပုတ္ခ်သူမ်ားအျဖစ္ အသေရဖ်က္မႈႏွင့္ တရားစြဲမည္ဟု ျပန္စေနာက္တတ္ပါသည္။ ထိုအခါ ဆြမ္းဝိုင္း၌ ဒညႇင္းသီးပါလာတုိင္း စာေရးသူေရွ႕သာ တြန္းပို႔ၾကပါေတာ့သည္။ စာေရးသူလည္း တုိ႔စရာတစ္ပန္းကန္ႏွစ္ပန္းကန္ ကုန္သည္အထိ တို႔ျမႇဳပ္ဘုဥ္းေပးျပတတ္ပါသည္။ ‘ ေအး- ျဖစ္ရင္ ကိုယ့္ဟာကိုခံေနာ္၊ ဒို႔နဲ႔မဆုိင္ဘူးေနာ္’ဟု သတိေပးတာမ်ဳိး ႀကဳံရတတ္ပါသည္။ စာေရးသူကား မည္သည့္ေဝဒနာမွ် မခံစားရပါ။ အရြဲ႕တုိက္စားျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ ဆန္႔က်င္ဘက္ျပဳမူျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ ‘တန္ေဆး လြန္ေဘး’ဆိုသည့္အတိုင္း အလြန္အကၽြံစားသံုးမိမွ ျပႆနာတက္တတ္ၿပီး တစ္ခါတရံ အနည္းအက်ဥ္းစားရံုျဖင့္ ျပႆနာမျဖစ္တတ္ေၾကာင္း ျပလိုရင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
“ဒညႇင္းသီးစား၍ ေဆးရံုတက္ရၿပီဆိုလွ်င္ သင္ကံေကာင္းသည္ဟု မွတ္လိုက္ပါ”ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကိုလည္း ေျပာျပတတ္ပါသည္။ ဒညႇင္းသီးကို ဒဏ္ညႇင္းသီးဟု ေခၚပါသည္။ ကိုယ္တြင္းဒဏ္ကို ျပန္ညႇင္းသည့္အသီး ျဖစ္ပါသည္။ ဒညႇင္းသီးမွ အဆိပ္ဓာတ္မ်ားက ခႏၶာကိုယ္တြင္းရွိ ဒဏ္ရာမ်ားကို ေဆးေၾကာပစ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အနာႏွင့္ေဆး ေတြ႔ထိမႈအားႀကီး၍ ေရာဂါေပၚလာျခင္းေၾကာင့္ ေဆးကုရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဒညႇင္းသီးမစားလွ်င္ ေရာဂါရွိမွန္း မသိႏိုင္ပါ။ ေရာဂါရင့္မွ ေဆးကုရလွ်င္ သိန္းရာခ်ီကုန္က်ပါမည္။ ဒညႇင္းသီးက ေဖာ္ထုတ္ေပးလုိက္ေသာ ေရာဂါမ်ားသည္ မ်ဳိးေစ့သာသာအပင္ေပါက္အဆင့္မွ်သာ ရွိသျဖင့္ လြယ္ကူစြာ ကုသႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒညႇင္းသီးကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေဆးရံုတက္ရၿပီဆိုလွ်င္ ေရာဂါကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိႏိုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။
၎သီအိုရီကို ခရီးသြားရာမွ ရရွိလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တုိင္းရင္းေဆးနည္းျဖင့္ ကုသေပးေနေသာ ထားဝယ္ၿမဳိ႕မွ ညီေတာ္ေမာင္ ပန္းသံုး၀ဆရာေတာ္၏ နည္းလမ္းျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူက ဒညႇင္းသီးကို ႀကဳိက္လြန္း၍ စားျခင္းမဟုတ္ပါ။ ကိုယ္တြင္းမွာ ေရာဂါရွိ မရွိ သိခ်င္လြန္း၍ စားျခင္းမ်ဳိးသာ ျဖစ္ပါသည္။
ဒညႇင္းသီး သီအိုရီကို ရွင္းျပသည့္အခါတုိင္း မွတ္ခ်က္တစ္ခု အၿမဲၾကားရေလ့ရွိပါသည္။ ၎မွာ ‘ဆန္႔က်င္ဘက္အျမင္ရွိသူ’ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူသည္ အမ်ားႏွင့္ တစ္သားတည္းမက်ဘဲ အမ်ားႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္အေတြးအေခၚရွိသူဟု ဆိုလိုရင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဆြမ္းစားေက်ာင္းမွ ျပန္လာသည့္အခါ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေမတၱာပို႔သလာပါသည္။ ဆြမ္းဒကာ ဒကာမမ်ားကို အာရံုယူ၍ ေမတၱာပို႔သျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဆြမ္းအုပ္ ဆြမ္းပန္းကန္မွစ၍ ဆြမ္းဟင္းတစ္ခြက္စီသို႔ စိ္တ္ညႊတ္ကာ ဆြမ္းပစၥည္းႏွင့္ စပ္ဆက္သမွ် ကုသိုလ္ရွင္ ခုနစ္ရက္သားသမီးအားလံုး ‘ခ်မ္းသာကိုယ္စိ္တ္ၿမဲပါေစ၊ ဥပဒ္ရန္ေဘး ကင္းစင္ေဝး ၿငိမ္းေအးၾကပါေစ၊ ေကာင္းက်ဳိးလိုရာဆႏၵ ျပည့္ဝၾကပါေစ’ဟု ေမတၱာစိတ္ ပို႔လႊြတ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သဟာယေက်ာင္းသို႔ ျပန္မလာရဘဲ အစည္းအေဝးလုပ္လွ်င္ျဖစ္ေစ၊ ဆြမ္းေက်ာင္းမွအျပန္ လမ္းသြားရင္း စကားေျပာမိသည့္အခါမ်ဳိး၌ျဖစ္ေစ ပ်က္ကြက္တတ္ပါသည္။ ထိုအခါမ်ဳိး၌ ေန႔ဘက္အနားယူသည့္အခါမွသာ ေမတၱာပို႔သတတ္ပါသည္။
ေရခ်ဳိး ဆြမ္းစားက်င့္စဥ္ ၿပီးပါၿပီ။
ဝီရသူ(မစိုးရိမ္)
22.4.2020
ကမ္ဘာကျော်ဆရာတော်၏ ကမ္ဘာမကျော်သော အတွေးအခေါ်များ (၄)
“ ရေချိုး ဆွမ်းစား ကျင့်စဉ်”
(ဆရာတော်ဦးဝီရသူ၏ နှစ်သစ်ကူး အထူးလက်ဆောင်)
စာချပြီး၍ သဟာယကျောင်းသို့ ပြန်ရောက်သည့်အခါ ချွေးဒဏ်ခံ ကိုယ်ပတ်သင်္ကန်းလေးမှာ ချွေးအတော်စိုရွှဲနေပေပြီ။ ထိုကိုယ်ပတ်သင်္ကန်းလေးကို ချွတ်ယူကာ တစ်ကိုယ်လုံးအနှံ့ ချွေးများကို သုတ်ပစ်ပါသည်။ ချွေးခြောက်မှ ရေချိုးပါသည်။
စာဝါချသည်က မနက် ၉း၃၀နာရီမှ ၁၀း၃၀နာရီထိဖြစ်သဖြင့် နေ့ဆွမ်း ၁၁း၀၀နာရီအမီ ရေချိုးရပါသည်။ ရေချိုးနေစဉ် ၁၁း၀၀နာရီကျော်သွားတတ်သဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲမှာ နာရီချိတ်ထားတတ်ပါသည်။ မစိုးရိမ်တိုက်သစ်တွင် နာရီစင်ကြီးရှိသော်လည်း ရေပိုက်ဖွင့်ထားချိန် ရေခပ်လောင်းနေချိန်တွင် နာရီစင်မှ အချက်ပေးသံ မကြားရတတ်ပါ။
ရေချိုးသည့်အခါ ဒူးခေါင်းမှစလောင်း၍ ချိုးပါသည်။ ရေမလောင်းမီ ရေငုံထားပါသည်။ ရေငုံပြီးမှ ဒူးခေါင်း ရေလောင်းချ၍ ရေချိုးခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ရေချိုး၍မပြီးမချင်း နမောတေဂါထာ ရွတ်ဆိုပါသည်။ ရေချိုးပြီးမှ ဆီးသွားပါသည်။ ထိုသို့ ရေငုံခြင်းမှာ သွားကြံ့ခိုင်ရေးအတွက်ဖြစ်ကာ ရေချိုးပြီးမှ ဆီးသွားခြင်းမှာ ဆီးရောဂါနှင့် ကျောက်ကပ်ရောဂါ မဖြစ်စေလိုသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ကျောင်းသားကျောင်းသူများအား သြဝါဒပေးလျှင်လည်း “ရေမချိုးခင် ရေသောက်ပါ၊ ရေချိုးနေစဉ် ရေငုံထားပါ၊ ရေချိုးပြီးမှ ဆီးသွားပါ”ဟု ကျန်းမာရေးနှင့်ပတ်သက်သည့် နည်းလမ်းကောင်းများ ပြောပြလေ့ရှိပါသည်။ မှန်ပါသည်။ ရေချိုးပြီးသည့်အခါ ငုံထားသည့်ရေများမှာ အလွန်အမင်းပူပြင်းနေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ ခံတွင်းမှထွက်သော အပူဓာတ်များကြောင့် သွားများ မထိခိုက်တော့ပါ။ သွားများမထိခိုက်အောင် ရေကအကာအကွယ်ပေးသွားခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ထို့အတူ ရေချိုးပြီးမှ ဆီးသွားသည့်အခါ ဆီးများအလွန်အမင်း ပူပြင်းနေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ ကိုယ်တွင်းအပူဓာတ်များက ဆီးအိမ်ကို မလောင်ကျွမ်းနိုင်တော့ပါ။ ဆီးအိမ်တွင် ဆီးများပြည့်နေသဖြင့် ကိုယ်တွင်းအပူဓာတ်များကြောင့် ဆီးအိမ်မထိခိုက်တော့ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဆီးအိမ်ရှိဆီးများက ဆီးအိမ်ကို အကာအကွယ်ပေးခြင်းဖြင့် ကျောက်ကပ်သို့ အပူဓာတ်မရောက်တော့ခြင်း ကျောက်ကပ်အပူဟပ်မခံရတော့ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
ရေချိုးပြီးလျှင် နွေးထွေးစွာ ပြန်နေတတ်ပါသည်။ နွေရာသီ မည်သို့ပင် ပူပြင်းစေကာမူ ကိုယ်ပတ်သင်္ကန်းကို ခြုံထည်ခြုံသလို ဦးခေါင်းနှင့်အပေါ်ပိုင်းမှာ ခြုံထားလေ့ရှိပါသည်။ ရေချိုးစဉ်က ဆုံးရှုံးသွားသောအပူဓာတ်များ ပြန်လည်ရရှိစေလို၍ ဖြစ်ပါသည်။ ဆွမ်းစားစဉ် ချွေးထွက်လာမှသာ ဦးခေါင်းပိုင်းခြုံထားသည်ကို ဖွင့်လို့ရပါသည်။ ရံဖန်ရံခါ မခြုံမိသည့်နေ့များဆိုလျှင် လက်မောင်းက အေးသလိုလို ရင်ဘတ်က ချမ်းသလိုလို ခံစားရတတ်ပါသည်။ ရေချိုးပြီး နွေးထွေးစွာနေခြင်း၊ ဆွမ်းစားပြန်မှ ကိုယ်ပတ်သင်္ကန်းကို ချွတ်ခြင်းတို့ ပုံမှန်ပြုလုပ်သည့်နေ့များ၌ အပူအအေးဖောက်ပြန်မှုမျိုး လုံးဝ မကြုံတွေ့ရပါ။
မစိုးရိမ်တိုက်သစ် နာယကဆွမ်းစားကျောင်း၌ ဆွမ်းဝိုင်းသုံးဝိုင်း ရှိပါသည်။ နာယကကြီးဝိုင်း၊ နာယကလတ်ဝိုင်း၊ နာယကငယ်ဝိုင်းဟူ၍ ဖြစ်ပါသည်။ စာရေးသူတို့က နာယကလတ်ဝိုင်း ဖြစ်ပါသည်။ အလတ်ဝိုင်း၌ နာယကဆရာတော်ငါးပါးနှင့် ဆွမ်းစားကျောင်းဘုန်းကြီးတစ်ပါး စုစုပေါင်း ခြောက်ပါးရှိပါသည်။
စားရေးသူသည် ဆွမ်းမစားမီ ဆင်ခြင်ခြင်း၊ ဆွမ်းစားနေစဉ် ရှုမှတ်ပွားများခြင်းများ ပြုလုပ်လေ့မရှိပါ။ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာ ဆွမ်းစားလေ့ရှိပါသည်။ ခရီးမထွက်ဘဲ ကျောင်းမှာအမြဲရှိလျှင် ဆွမ်းစားကျောင်းသို့သာ သွားစားလေ့ရှိပါသည်။ နာယကဆရာတော်များနှင့် အမြဲတန်းထိတွေ့နေချင်သောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ စာရေးသူတို့ အလတ်ဝိုင်းက အရွှန်းအဖောက်ဆုံးဝိုင်း ဖြစ်ပါသည်။ လူစုံလျှင် အမြဲတန်း ရယ်ရွှင်စရာများ ကြားရတတ်ကာ တဝါးဝါးတဟားဟား ပွဲကျသည်က များပါသည်။ တစ်ပါးနှင့်တစ်ပါး စနောက်ခြင်း၊ ပုံပြင်အတိုအထွာများပြောခြင်း၊ ရုပ်ပြောင်ကာတွန်းများ ပြောခြင်းနှင့် အခြားစပ်မိစပ်ရာ ပြောကြခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ လူမစုံလျှင် ရယ်စရာမရှိသဖြင့် ပျင်းရိစရာအတိ ဖြစ်နေတတ်ပါသည်။
စာရေးသူသည် အမျိုးသားရေးလုပ်သည့်အချိန်မှစ၍ အမဲသား ဆိတ်သား ရှောင်ကြဉ်ပါသည်။ စာရေးသူကို အကြောင်းပြု၍ အမဲသား ဆိတ်သား ဝယ်ယူကပ်လှူခြင်းမျိုး မကြုံစေလိုသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ဝတ်သားလည်း မစားပါ။ ကျန်းမာရေးကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ အထူးသဖြင့် ဟောပြောရမည့်နေ့ရက်များ၌ ဝက်သားကို လုံးဝ မစားဖြစ်အောင် သတိဆောင်ထားပါသည်။ ဂိုဏ်းဂဏအယုံအကြည်ရှိ၍ ခြေလေးချောင်းရှောင်ကြဉ်ခြင်းမျိုး လုံးဝ မဟုတ်ပါ။ သို့ဖြစ်၍ ကြက်နှင့် ငါးကို ဦးစားပေး စားသုံးပါသည်။ ကြက်သားဆိုလျှင်လည်း စီပီကြက်ဖြစ်နေလျှင် လုံးဝ မဘုဉ်းပါ။
အများစုက ဒညှင်းသီးဆို အတော်ရှောင်ကြဉ်ပါသည်။ စာရေးသူက ဒညှင်းသီးဆို ပိုစားပါသည်။ ရှောင်ကြဉ်သူများက ‘ကျန်းမာရေးထိခိုက်စေသည်’ဟု ဆိုပါသည်။ စာရေးသူက ‘ကျန်းမာရေးနှင့် ညီညွတ်သည်’ဟု ပြန်ဖြေပါသည်။ ‘ကျောက်ကပ်ပျက်စီးစေသည်’ဟု ဆိုလာလျှင်လည်း ‘ကျောက်ကပ်သန့်စင်ပေးသည်’ဟု ပြန်ချေပါသည်။ ‘ဒညှင်းသီးစား၍ ဆေးရုံတက်ရသူများ ပေါလွန်းသည်’ဟု ပြောလာလျှင်လည်း ‘စားလို့ တက်ရသည်မဟုတ် များလို့တက်ရသည်’ဟု ပြန်ပြောကာ ဒညှင်းသီးကို အပုတ်ချသူများအဖြစ် အသရေဖျက်မှုနှင့် တရားစွဲမည်ဟု ပြန်စနောက်တတ်ပါသည်။ ထိုအခါ ဆွမ်းဝိုင်း၌ ဒညှင်းသီးပါလာတိုင်း စာရေးသူရှေ့သာ တွန်းပို့ကြပါတော့သည်။ စာရေးသူလည်း တို့စရာတစ်ပန်းကန်နှစ်ပန်းကန် ကုန်သည်အထိ တို့မြှုပ်ဘုဉ်းပေးပြတတ်ပါသည်။ ‘ အေး- ဖြစ်ရင် ကိုယ့်ဟာကိုခံနော်၊ ဒို့နဲ့မဆိုင်ဘူးနော်’ဟု သတိပေးတာမျိုး ကြုံရတတ်ပါသည်။ စာရေးသူကား မည်သည့်ဝေဒနာမျှ မခံစားရပါ။ အရွဲ့တိုက်စားခြင်းလည်း မဟုတ်ပါ။ ဆန့်ကျင်ဘက်ပြုမူခြင်းလည်း မဟုတ်ပါ။ ‘တန်ဆေး လွန်ဘေး’ဆိုသည့်အတိုင်း အလွန်အကျွံစားသုံးမိမှ ပြဿနာတက်တတ်ပြီး တစ်ခါတရံ အနည်းအကျဉ်းစားရုံဖြင့် ပြဿနာမဖြစ်တတ်ကြောင်း ပြလိုရင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။
“ဒညှင်းသီးစား၍ ဆေးရုံတက်ရပြီဆိုလျှင် သင်ကံကောင်းသည်ဟု မှတ်လိုက်ပါ”ဟူသော ဆောင်ပုဒ်ကိုလည်း ပြောပြတတ်ပါသည်။ ဒညှင်းသီးကို ဒဏ်ညှင်းသီးဟု ခေါ်ပါသည်။ ကိုယ်တွင်းဒဏ်ကို ပြန်ညှင်းသည့်အသီး ဖြစ်ပါသည်။ ဒညှင်းသီးမှ အဆိပ်ဓာတ်များက ခန္ဓာကိုယ်တွင်းရှိ ဒဏ်ရာများကို ဆေးကြောပစ်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ အနာနှင့်ဆေး တွေ့ထိမှုအားကြီး၍ ရောဂါပေါ်လာခြင်းကြောင့် ဆေးကုရခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဒညှင်းသီးမစားလျှင် ရောဂါရှိမှန်း မသိနိုင်ပါ။ ရောဂါရင့်မှ ဆေးကုရလျှင် သိန်းရာချီကုန်ကျပါမည်။ ဒညှင်းသီးက ဖော်ထုတ်ပေးလိုက်သော ရောဂါများသည် မျိုးစေ့သာသာအပင်ပေါက်အဆင့်မျှသာ ရှိသဖြင့် လွယ်ကူစွာ ကုသနိုင်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ဒညှင်းသီးကို အကြောင်းပြု၍ ဆေးရုံတက်ရပြီဆိုလျှင် ရောဂါကို ရှာဖွေတွေ့ရှိနိုင်ခဲ့ခြင်းကြောင့် ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုခြင်းဖြစ်ပါသည်။
၎င်းသီအိုရီကို ခရီးသွားရာမှ ရရှိလာခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ တိုင်းရင်းဆေးနည်းဖြင့် ကုသပေးနေသော ထားဝယ်မြို့မှ ညီတော်မောင် ပန်းသုံးဝဆရာတော်၏ နည်းလမ်းဖြစ်ပါသည်။ စာရေးသူက ဒညှင်းသီးကို ကြိုက်လွန်း၍ စားခြင်းမဟုတ်ပါ။ ကိုယ်တွင်းမှာ ရောဂါရှိ မရှိ သိချင်လွန်း၍ စားခြင်းမျိုးသာ ဖြစ်ပါသည်။
ဒညှင်းသီး သီအိုရီကို ရှင်းပြသည့်အခါတိုင်း မှတ်ချက်တစ်ခု အမြဲကြားရလေ့ရှိပါသည်။ ၎င်းမှာ ‘ဆန့်ကျင်ဘက်အမြင်ရှိသူ’ဟူ၍ ဖြစ်ပါသည်။ စာရေးသူသည် အများနှင့် တစ်သားတည်းမကျဘဲ အများနှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်အတွေးအခေါ်ရှိသူဟု ဆိုလိုရင်း ဖြစ်ပါသည်။
ဆွမ်းစားကျောင်းမှ ပြန်လာသည့်အခါ လမ်းတစ်လျှောက်လုံး မေတ္တာပို့သလာပါသည်။ ဆွမ်းဒကာ ဒကာမများကို အာရုံယူ၍ မေတ္တာပို့သခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဆွမ်းအုပ် ဆွမ်းပန်းကန်မှစ၍ ဆွမ်းဟင်းတစ်ခွက်စီသို့ စိတ်ညွှတ်ကာ ဆွမ်းပစ္စည်းနှင့် စပ်ဆက်သမျှ ကုသိုလ်ရှင် ခုနစ်ရက်သားသမီးအားလုံး ‘ချမ်းသာကိုယ်စိတ်မြဲပါစေ၊ ဥပဒ်ရန်ဘေး ကင်းစင်ဝေး ငြိမ်းအေးကြပါစေ၊ ကောင်းကျိုးလိုရာဆန္ဒ ပြည့်ဝကြပါစေ’ဟု မေတ္တာစိတ် ပို့လွှွတ်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ သဟာယကျောင်းသို့ ပြန်မလာရဘဲ အစည်းအဝေးလုပ်လျှင်ဖြစ်စေ၊ ဆွမ်းကျောင်းမှအပြန် လမ်းသွားရင်း စကားပြောမိသည့်အခါမျိုး၌ဖြစ်စေ ပျက်ကွက်တတ်ပါသည်။ ထိုအခါမျိုး၌ နေ့ဘက်အနားယူသည့်အခါမှသာ မေတ္တာပို့သတတ်ပါသည်။
ရေချိုး ဆွမ်းစားကျင့်စဉ် ပြီးပါပြီ။
ဝီရသူ(မစိုးရိမ်)
22.4.2020
