၀ီရသူ

S= Situation- ေခတ္၏အေျခအေန
I= Intention- စာေရးသူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ စာေရးသူ၏ ေစတနာ
M= Matter- အေၾကာင္းအရာ
A= Approach- ခ်ဥ္းကပ္နည္း(သုိ႔မဟုတ္)ေဇာင္းေပးျခင္း
C= Consistency- အေၾကာင္းအက်ဳိး(သုိ႔မဟုတ္) ေရွ႕ႏွင့္ေနာက္ ဆီေလ်ာ္ျခင္း(သုိ႔မဟုတ္)ညီညြတ္ျခင္း။
ဒီငါးခ်က္ကုိ မွတ္သားထားတာ ၾကာပါၿပီ။
စာသင္သားတစ္ပုိင္း၊ စာခ်ဆရာေတာ္တစ္ပုိင္း နာယကေလာင္းဘဝကတည္းကပါ။
ပါဠိစာေပ ေလ့လာနည္းမွာေတာ့ ဒီထက္ပုိက်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။
သံဝဏၰနာ နည္းေလးဆယ္၊ ဥပစာဆယ္ပါး စုံေနေအာင္ပါပဲ။
ႏုိင္ငံေရးသမားေတြရယ္ ေလာ္ဘီေတြရယ္ စာမဖတ္တတ္မွန္း အေတာ္သိသာတယ္။ စာဖတ္တတ္တဲ့သူဆုိရင္ ေျပာလုိက္တဲ့စကားတစ္ခြန္း ေရးလုိက္တဲ့ စာတစ္ေၾကာင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာရွိတဲ့ Intention-ေစတနာကုိ ျမင္ေအာင္မၾကည့္ႏုိင္တာ မ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီးကုိေစာ္ကားၾက၊ ရြာမဆရာေတာ္ႀကီးကုိေစာ္ကားၾက၊ ဘုန္းႀကီးမွန္းမသိ သံဃာမွန္းမသိ ရဟန္းမွန္းမသိ ကုိရင္မွန္းမသိ သီလရွင္မွန္းမသိ သူေတာ္ေကာင္းမွန္းမသိ ေထရ္ႀကီးဝါႀကီးမွန္းမသိ လူႀကီးလူေကာင္းမွန္းမသိ ေစာ္ကားၿပီးရင္း ေစာ္ကားရင္းနဲ႔ အကုသုိလ္ေတြယူေနၾကတာပါ။
ယန္ဟီးလီကုိေျပာတဲ့စကားတစ္ခြန္းရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ Intentionေတြရွိတယ္။ ဒါကုိျမင္ေအာင္ၾကည့္ဖုိ႔လုိတယ္။ အဲဒီလုိျမင္ေအာင္ၾကည့္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ဆရာႀကီးဦးေရႊေအာင္ရဲ႕ ဘဝအက်ဥ္းသားစာအုပ္ထဲက စာဖတ္နည္းဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကုိ မွ်ေဝေပးလုိက္ပါတယ္။
စာဖတ္တတ္ၾကပါေစ။
နားေထာင္တတ္ၾကပါေစ။
အမုန္းခံသမားႀကီး
ဝီရသူ(မစုိးရိမ္)
23.12.2017
PM 10:04
========================================================
စာေပဟူသည္ ေခတ္တစ္ေခတ္၏ ေၾကမုံျဖစ္၏။ ဒီလုိဆုိၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ စာေပထဲမွာ ေခတ္၏သေဘာ ပါဝင္တယ္လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာဖတ္နည္းကုိ ေဖာ္ျပၾကျခင္း ျဖစ္တယ္။
ဟာဖတ္နည္းကုိ SIMAC လုိ႔ အတုိေကာက္ဆုိၾကတယ္။ အဲဒီထဲက S ဆုိတာကေတာ့ Situation ေခတ္၏ အေျခအေနလုိ႔ အၾကမ္းဖ်င္း အနက္ရတယ္။ I ဆုိတာကေတာ့ Intention စာေရးသူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ စာေရးသူ၏ ေစတနာျဖစ္တယ္။ M ဆုိတာကေတာ့ Matter အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္တယ္။ Aဆုိတာကေတာ့ Approach ခ်ဥ္းကပ္နည္းျဖစ္တယ္။ ယခုေခတ္ကေတာ့ ေဇာင္းေပးျခင္းလုိ႔ ဆုိတယ္။ C ကေတာ့Consistency ဆီေလ်ာ္ျခင္း သုိ႔မဟုတ္ ညီညြတ္ျခင္းျဖစ္တယ္။
အဲဒီေတာ့ စာတစ္ပုဒ္ကုိ ဖတ္ရင္ျဖစ္ေစ၊ ေရးရင္ျဖစ္ေစ ဒီအဂၤါ၅ခ်က္ကုိ ေတြ႕ေအာင္ရွာရတယ္။ ဒီအဂၤါ ၅ ခ်က္ကလည္း ေပၚထင္ႀကီးေတာ့ ရွိမေနရဘူး။ ေပၚထင္ႀကီး ရွိေနျပန္ရင္လည္း ေဒါသသင့္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ရွိေတာ့ ရွိရမယ္၊ သြယ္သြယ္ဝိုက္ဝုိက္ ရွိရမယ္။ ဒါမွ ဂုဏ္ေရာက္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီ ၅ ခ်က္ထဲမွာ အေရးအႀကီးဆုံးကေတာ့ ခ်ည္းကပ္နည္းပဲ ျဖစ္တယ္။

အေၾကာင္းအရာဆုိတာကေတာ့ ပုံေဖာ္စရာျဖစ္တဲ့ သေဘာမုိ႔ သိပ္ၿပီး အေရးႀကီးလွတယ္လုိ႔ မသတ္မွတ္ၾကပါဘူး။ သူသူငါငါ ေျပာၾကတဲ့အေၾကာင္းအရာမ်ား အားလုံးကုိ အက်ဥ္းခ်ဳံးလုိက္လွ်င္ This ဒီဟာ ဆုိတာကုိပဲ ရပါတယ္။ ေလာကီေရးအရ ေျပာေျပာ၊ ေလာကုတၱရာေရးအရ ေျပာေျပာ ဘယ္သူပဲ ေျပာေျပာ ဒီဟာကုိပဲ ေျပာၾကတာပဲ။

ဒီေနရာမွာ ဒီဟာဆုိတာ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ျမင္ရ ၾကားရ သိရတဲ့ အာရုံမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအာရုံမ်ားကုိ ေျပာၾကတဲ့ေနရာမွာ ခ်ဥ္းကပ္မႈ သုိ႔မဟုတ္ ေဇာင္းေပးမႈကုိ လုိက္ၿပီး ဝါဒအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္ေပၚလာျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ အႏုေလာမနည္းနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ေတာ့ ဒုကၡပြားစီးေရးကုိ ျမင္ရပါတယ္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ပဋိေလာကမနည္းနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ေတာ့ ဒုကၡခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးကုိ ျမင္ရပါတယ္။ ဒုကၡပြားစီးေရးအတြက္ ေဇၾင္းေပးျခင္းကုိ မိစၦာပဋိပဒါလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒုကၡခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးအတြက္ ေဇာင္းေပးျခင္းကုိ သမၼာပဋိပဒါလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ဘာပဲဆုိဆုိ ၾကည့္စရာကေတာ့ သဠာယတန မွာ ထင္တာ အာရုံတစ္မ်ဳိးတည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအာရုံ တစ္မ်ဳိးတည္းကုိပဲ This ဒီဟာလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေၾကာင္းအရာထက္ ေဇာင္းေပးျခင္းက ပုိ၍ အေရးႀကီးပါတယ္။

This ဒီဟာကုိပဲ ေဇာင္းေပးတဲ့အခါမွာ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒႏွင့္ ေဇာင္းေပးရင္ This ဒီဟာက တစ္မ်ဳိးျဖစ္သြားပါတယ္။ အရင္းရွင္ဝါဒႏွင့္ ေဇာင္းေပးရင္ This ဒီဟာက တစ္မ်ဳိးျဖစ္သြားပါတယ္။ This ဒီဟာ ကေတာ့ Thisဒီဟာပါပဲ။ ပရမတၳအရ မေျပာင္းလဲႏုိင္ေသာ္လည္း ပညတၱိအရေတာ့ ေျပာင္းသြားတာပါပဲ။ ဘာသာေရးစကားႏွင့္ေျပာမယ္ဆုိရင္ ဋၬနိိႆိတဝါဒႏွင့္ၾကည့္ရင္ ဒါန သီလ ဘာဝနာက တစ္မ်ဳိးျဖစ္ၿပီး ဝိဝဋၬနိႆိတဝါဒႏွင့္ ၾကည့္ရင္ ဒါန သီလ ဘာ၀နာက တစ္မ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေရးႀကီးတဲ့ ေဇာင္းကုိေပးခ်င္လုိ႔ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူလာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ေဇာင္းဆုိတာကေတာ့ သမၼာပဋိပဒါ သုိ႔မဟုတ္ ဝိပႆနာ သမၼာဒိ႒ိပါ။ ဒါေၾကာင့္ စာကုိ ဖတ္သည္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာကုိေရးသည္ပဲျဖစ္ျဖစ္ စာဖတ္နည္းအဂၤါ ၅ မ်ဳိးႏွင့္ ဖတ္တတ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။
ဒီစာဖတ္နည္း ၅ မ်ဳိးဆုိတာကလည္း တကယ္ေတာ့ နည္းသစ္နည္းဆန္းမဟုတ္ပါ။ ေနတၱိက်မ္းမွာ ပါၿပီးျဖစ္တဲ့ ေရွးေခတ္ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ား ေလ့လာေရးနည္းပဲ ျဖစ္တယ္။ ယုတၱိဟာရ၊ လကၡဏာဟာရႏွင့္ စတုဗ်ဴဟာ ဟာရဟာ ဒီစာဖတ္နည္းမ်ားထက္ ပုိၿပီးေတာ့ စုံပါတယ္။

စာဖတ္တဲ့အခါ ဘာေၾကာင့္ ဒီအဂၤါေတြႏွင့္ ျပည့္စုံဖုိ႔ု လုိသလဲ။
ဒါကုိ သေဘာေပါက္ဖုိ႔အတြက္ ကြန္ပ်ဴတာတုိ႔၊ သခ်ၤာတုိ႔ အေၾကာင္းကုိ နည္းနည္းသိဖုိ႔ လုိတယ္။ အဲဒါကုိသိရင္ စာဖတ္တဲ့အခါ ဒီအဂၤါႏွင့္ ျပည့္စုံမွ အနက္ကုိ သိမွာပဲ။ ဒီလုိ နားလည္လာမယ္။ မဟုတ္လုိ႔ကေတာ့ သူတစ္လူ ငါတစ္မင္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မတူဘဲ သိခ်င္သလုိ သိေနၾကမွာ။ အဲဒီေတာ့ ပုဂၢလဓိ႒ာန္ျဖစ္ၿပီး ဓမၼဓိ႒ာန္ ဒါ ဘယ္ေတာ့ရွိမလဲ။ ဒီလုိဆုိရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ တစ္ဆင့္ထက္ တစ္ဆင့္ ျမင့္မားတဲ့ စာရယ္လုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ထြက္လာႏုိင္ေတာ့မလဲ။

သခ်ၤာဆုိပါေတာ့။ သခ်ၤာဟာ ေရွးတုန္းက အေတာ္ခက္တဲ့ဘာသာ။ ေဒါက္တာဘြဲ႕ရဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ ခုေတာ့ ေဒါက္တာဘြဲ႕ရတဲ့သူေတြမ်ားလာၿပီ။ မ်ားလာၿပီဆုိတာ ရွိလာၾကလုိ႔ ေျပာတာ။ အဲ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ေလ့လာနည္းစနစ္ကြာလုိ႔ပဲျဖစ္တယ္။ လူကေတာ့ သိပ္ကြာလွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရွးကေတာ့ ဉာဏ္ရည္ ဉာဏ္ေသြးကုိ ပဓာနျပဳတယ္။ ဒီေတာ့ ဉာဏ္ေကာင္းမွ တတ္တာေပါ့။
ခုေတာ့ ဒီလုိ မဟုတ္ဘူး။ အခ်က္အလက္ကုိ ပဓာနျပဳတယ္။

အခ်က္အလက္ ရွာနည္းကုိ ပဓာနျပဳၿပီး သင္တယ္။ အခ်က္အလက္ ရွာတတ္လာရင္ တြက္နည္းအဆင့္ကုိ ျမင္လာတယ္။ တြက္နည္းအဆင့္ အတုိင္း တြက္ရင္ ဘယ္သူတြက္တြက္ မွန္တာေပါ့။ ကြန္ပ်ဴတာဆုိရင္ ပုိထင္ရွားတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာမွာ သိစိတ္ေတာင္ မရွိဘူး။
ဒါေပမဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကုိ ယုတၱိႏွင့္အညီ ထည့္ေပးလုိက္ရင္ ကြန္ပ်ဴတာက အေျဖထုတ္ေပးလုိက္ တာပဲ။ ကြန္ပ်ဴတာဆုိတာ ဘယ္စဥ္းစားတတ္မလဲ။ သိစိတ္မွ မရွိတာ။ ဒါေၾကာင့္ အေျဖထုတ္ဖုိ႔အတြက္ အခ်က္အလက္လုိတယ္။ ယုတၱိလုိတယ္။

ဒါဆုိရင္ စာဖတ္တဲ့အခါမွာ အေျဖ တစ္သံတည္းထြက္ဖုိ႔အတြက္ စာဖတ္နည္းပါ အခ်က္အလက္မ်ား သိဖုိ႔လုိေၾကာင္း ထင္ရွားတာေပါ့။ အခ်က္အလက္မ်ားကုိ ျပည့္စုံေအာင္ မသိရင္ေတာ့ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့သူက ေျပာမယ္။ မေကာင္းဘူးလုိ႔ ေျပာတဲ့သူက ေျပာမယ္။ ဒီေတာ့ ခက္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ စာဖတ္တဲ့အခါမွာ စာဖတ္နည္းမ်ားကုိ နားလည္ေအာင္ ေလ့လာထားသင့္တယ္။

စာဖတ္နည္းကုိ ပုံစံထုတ္တဲ့အေနနဲ႔ မေကာင္းဘူး၊ အမွားေတြပါတယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့ ဓမၼရံသီေဆာင္းပါး အေၾကာင္းကုိ ေျပာရေအာင္။ ပထမ မွားတယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့အခ်က္က ျမတ္စြာဘုရားသည္ သႏၲိသုခ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ တည္ေထာင္ေတာ္မူ၏ ဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီေနရာမွာ နိဗၺာန္ကုိ ေရႊျပည္ႏွင့္ တင္စားေလ့ရွိပါတယ္။ ေရွးေခတ္ကေတာ့ ျပည္ေပါ့။ ခုခေတ္က်ေတာ့ ႏုိင္ငံ။ ဒီလုိ ေဝါဟာရေျပာင္း သြားပါတယ္။ ဒီလုိ တင္စားတာကုိပဲ သမာဓိဂုဏ္ေရာက္တယ္လုိ႔ ဆုိၾကတယ္။

သမာဓိဂုဏ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကာဗ်ာဒါသမွာ-
“အညဓေမၼာ တေတညၾတ၊ ေလာကသီမာႏုေရာဓိနာ”လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ သိၿပီးသားနဲ႔ မသိေသးတာကုိ ဆြဲေခၚတဲ့ သေဘာကုိ သမာဓိဂုဏ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ျပည္တုိ႔၊ ႏုိင္ငံတုိ႔ဆုိတာက သိၿပီးသားပါ။ နိဗၺာန္ကေတာ့ မသိေသးတဲ့ ဓမၼဆုိပါေတာ့။ မသိေသး ဆုိတာကလည္း သစၧိကရဏ သေဘာႏွင့္ မသိျခင္းကုိ ေျပာတာ။ အႏုမာန သေဘာနဲ႔ေတာ့ အားလုံး သိပါတယ္။ ဒါဟာလည္း ျပႆနာမရွိပါဘူး။ နိဗၺာန္ဆုိတာ ျပည္လည္းမဟုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံလည္း မဟုတ္ဘူး။ အထည္ျဒပ္လည္း မရွိဘူး။ အသခၤတ နိစၥ-ဓူဝ သႏၲိသုခ သေဘာသက္သက္ပဲလုိ႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္အားလုံးက သိၿပီးသားပါ။

ဒီသေဘာကုိ လက္ရွိ ေခတ္အေျခအေနရႈေထာင့္ကေရာ၊ ေရွးေခတ္အေျခအေန ရႈေထာင့္ကေရာ ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တုိ႔ရဲ႕ အသိဉာဏ္အင္အားကုိ အထင္ေသးလုိ႔ မရပါဘူး။ ဒါက ရွင္းပါတယ္။
မရွင္းတာက တည္ေထာင္သူပါ။ သမာဓိဂုဏ္ရဲ႕ လကၡဏာမွာ ေလာကသိမာႏုေရာဓိနာ လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ျပည္ မွန္သမွ် ႏုိင္ငံမွန္သမွ် တည္ေထာင္သူ ရွိရပါတယ္။ ဒါက ေလာကဓမၼတာပါ။

သမာဓိဂုဏ္ ေရာက္ေအာင္ တင္စားတဲ့အခါ ေလာကဓမၼတာကုိ လုိက္နာရတယ္။ ဒါမွ သမာဓိဂုဏ္ေရာက္တယ္။ လုိက္နာတာကုိ ေလာကီသိမာႏုေရာဓိ ေခၚတယ္။ မလုိက္နာရင္ ေလာကသိမာဝိေရာဓိ ေခၚတယ္။ ေလာကဓမၼတာကုိ မလုိက္နာမိရင္ျဖစ္ေစ၊ တင္စားစရာရွိတာကုိ အကုန္လုံး မတင္စားရင္ျဖစ္ေစ သသံသယ ေဒါသ သင့္ႏုိင္တယ္။ ဒါက ကာဗ်ာဒါသရဲ႕ အဆုိပါ။ ကာဗ်ာဒါသ၌-
“နိဏၰယတၳံ ပယုတၱာနိ၊ သံသယံ ဇနယႏၲိေစ”လုိ႔ ဆုိတယ္။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကုိ ဆုံးျဖတ္လုိ႔ ရေအာင္ေရးပါ၊ သံသယရွိေအာင္ မေရးပါနဲ႔။ သံသယရွိေအာင္ ေရးရင္ သံသယေဒါသသင့္တတ္တယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ တင္စားစရာရွိရင္လည္း အကုန္ တင္စားပါ၊ ခ်န္မထားပါနဲ႔လုိ႔ ကာဗ်ာဒါသဆရာက သမာဓိဂုဏ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး-
“ယုဂပေႏၷကဓမၼာနံ၊ အစ်ာ ေသာ စ မေတာ ယတာ”လုိ႔ မွာျပန္ပါတယ္။ ဒီမွာထားခ်က္အရ အကလၤာစာေပ အျမင္မွ သႏၲိသုခ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ တည္ေထာင္သူဟာ ျမတ္စြာဘုရား။ မဟာသုခႏုိင္ငံေတာ္ကုိ တည္ေထာင္သူက မာရ္နတ္လုိ႔ အျပည့္အစုံ တင္စားျခင္းပါ။ ထာဝရဘုရားကမ်ား ဖန္ဆင္းတာ ျဖစ္ေလမလားဆုိတဲ့ သသံသယေဒါသကုိ မေရာက္ေစလုိလုိ႔ အျပည့္အစုံ တင္စားျခင္းျဖစ္တယ္။

အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကုိ ဆုံးျဖတ္တဲ့အခါ ဘက္စုံျမင္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားရတယ္။ ဘက္စုံမျမင္ဘဲ ဆုံးျဖတ္ရင္ ဒႆန ဆရာမ်ားက အဒၶဇရာတိယပ႑ိစၥလုိ႔ ကဲ့ရဲ႕တယ္။ အဒၶဇရာတိယ၏ အနက္က တစ္ဝက္အုိျဖစ္တယ္။ သီလကၡန္ ဋီကာသစ္ဆရာႀကီးကေတာ့ သတၱဘဂႌနယလုိ႔ ဆုိပါတယ္။
အေၾကာင္းအရာတစ္ခုမွာ ျမင္ေထာင့္ ၇ခု ရွိတယ္။ ဒီျမင္ေထာင့္မ်ားဟာ သူ႔ေထာင့္အလုိက္ေတာ့ တစ္ခုစီအေနနဲ႔ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အျပည့္အစုံေတာ့ မမွန္ဘူး။ အျပည့္အစုံ မွန္ရေလေအာင္ ေထာင့္၇ခုလုံးကုိ ေခ်ဖ်က္ၿပီး ေျပာရတယ္။ ဒါက သတၱဘဂႌနယရဲ႕ ဆုိလုိရင္းပါ။ အိႏၵိယ ဒႆနကေတာ့ သတၱဘဂႌနယကုိ သိယာဝါဒလုိ႔ဆုိပါတယ္။

တစ္ခုခ်င္းစီအေနနဲ႔ေတာ့ ျမင္ႏုိင္ေခ် ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အားလုံးက်ေတာ့ မွားတယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာပါ။ ဥပမာအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ မ်က္မျမင္ ပုဏၰာ၆ေယာက္ဆင္ကုိ လက္နဲ႔စမ္းၿပီး ေျပာသလုိပါ။ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ အမွန္ပဲ။ တစ္ခုလုံးအတြက္ မွန္သလားဆုိေတာ့ မမွန္ဘူး။
ႏုိင္ငံေတာ္ႏွစ္ခုရွိတယ္။ မာယာသုခႏုိင္ငံေတာ္ႏွင့္ သႏၲိသုခႏုိင္ငံေတာ္။ ဒါေတြဟာ သမာဓိဂုဏ္အတြက္ အားလုံးတင္စားခ်က္ေတြပါ။

တင္စားတာလား၊ မုခ်လားလုိ႔ ခြဲမသိတဲ့လူ ဗုဒၶဘာသာဝင္ထဲမွာ ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အရိယာမ်ားဟာ ဘဝခ်မ္းသာ၌ မေမြ႕ေလ်ာ္ၾကဘူး။ သုဒၶါဝါသဘုံမ်ား၌ပင္ ေနရေစကာမူ ဘဝခ်မ္းသာ၌ မေမြ႕ေလ်ာ္ၾကဘူး။ ဘ၀ဟာ သုခ မဟုတ္ဘူး၊ ဒုကၡဆုိတာ သူတုိ႔သိၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဘုံဘဝ၌ ၿငီးေငြ႕ၿပီး ဘုံဘဝမွ အားလုံး လြတ္ေျမာက္လုိၾကတယ္။ ကုိယ္က ေနေပမဲ့ စိတ္က မေနဘူး။

ဒီသေဘာကုိ ရည္ရြယ္ၿပီး မာယာသုခႏုိင္ငံေတာ္၌ အရိယာမ်ား ေနေတာ္မမူၾကေခ်လုိ႔ ဆုိတာပါ။ ဒါဟာလည္း တင္စားတာပါ။ သမာဓိဂုဏ္အတြက္ တင္စားခ်င္းပါ။ တင္စားမွန္းလည္း သိၾကပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ စာဖတ္ပရိသတ္ဟာ မညံ့လွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ညံ့လြန္းရင္လည္း အႏၲရာယ္မရွိဘူး။ ေတာ္လြန္းရင္လည္း အႏၲရာယ္မရွိဘူး။
မညံ့တညံ့(ဝါ)မက်က္တက်က္သာ အႏၲရာယ္ရွိတယ္လုိ႔ ေလာကနီတိ ဆရာကလည္း အပၸပေညာ မဟာ သေကာ၊ အပၸပူေရာ ဃေဋာ ေခါေဘ လုိ႔ဆုိတယ္။ အဂၤလိပ္ စကားပုံကလည္း Little Knowledge is dangerous လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီအဆင့္မ်ဳိး ဗုဒၶဘာသာ စာဖတ္ပရိသတ္ထဲမွာ မရွိပါဘူး။