သမုိင္း၏တရားခံ (အခန္းဆက္-အပုိင္း-၄)
ေထာင္တြင္းလက္ရာေလးပါ။
၂၀၀၃ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလအထိသာ ျဖစ္ပါသည္။
ဤမွာဘက္အတြက္ ဒုတိယအုပ္ေရးရပါဦးမည္။
ေထာင္မွထြက္ခါစ အြန္လုိင္းနာမည္ႀကီးေဆာင္းပါးပါ။
အနီေတြသူေကာင္းျပဳၾကတဲ့ စာမူေပါ့။
စာမူခြင့္ျပဳခ်က္ လြတ္လပ္လာတဲ့အခါ စာအုပ္အျဖစ္တရားဝင္ ထုတ္ေဝလုိက္ပါတယ္။
အုပ္ေရေသာင္းခ်ီ ရုိက္ႏွိပ္ခဲ့ပါတယ္။
မဟနက ကမၻာေအးသုိ႔ ေခၚယူသတိေပးျခင္း မလုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း မစုိးရိမ္တုိက္သစ္ ပထမမဟာနာယက ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲေကသရာဘိဝံသအား ဤစာအုပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ စာေရးသူကုိေခၚယူသတိေပးရန္ တာဝန္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ပထမ မဟာနာယကဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲေကသရာဘိဝံသကလည္း ဓမၼဘာဏကေက်ာင္း၌ အျခားေသာ မဟာနာယကဆရာေတာ္မ်ားေရွ႕ေမွာက္မွာပင္ ဤစာအုပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေနာက္ေနာင္ ထပ္မံရုိက္ႏွိပ္ျခင္း ျဖန္႔ခ်ိျခင္း လုံးဝမလုပ္ဖုိ႔ ေမတၱာကရုဏာေရွ႕ထား၍ ဆုံးမေတာ္မူပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ သမုိင္း၏တရားခံစာအုပ္ကုိ ဆက္လက္ျဖန္႔ခ်ီမႈမျပဳေတာ့ဘဲ ယခုမွသာ အြန္လုိင္းမွာ စတင္ ျပန္လည္ လႊင့္တင္လုိက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဒုတိယတြဲထပ္ေရးပါဦးမည္။
မဘသအေရး ဝီရသူအေရး ၉၆၉ အေရး အမ်ဳိးသားေရး ဘာသာသာသနာအေရး မဟန ၄၇ ပါးထဲက အာဏာရွင္ဆန္ေသာ ပရိယတ္ ပဋိပတ္ ဘာမွမလုပ္ေသာ အစုိးရကုိမ်က္ႏွာလုပ္တတ္ေသာ ဘုရားမ်က္ႏွာကုိ မၾကည့္ လာဘ္လာဘမ်က္ႏွာကုိသာၾကည့္ေသာ အဂတိတရားလုိက္စားေသာ အက်င့္ပ်က္ျခစားေသာ မတရားဆုံးျဖတ္ေသာ သာသနာေတာ္ကုိ ပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္း ႀကံစည္ေနေသာ အစုိးရအားကုိးနဲ႔မုိက္ေနေသာ အခ်ဳိ႕ေသာ မဟနအမည္ခံထားသူေတြအေၾကာင္းေတာ့ ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ေရးပါ ေတာ့မည္။
ယခုမွစ၍ သမုိင္း၏တရားခံ နိဒါန္းမွ ၿပီးဆုံးသည္အထိ အခန္းဆက္ လႊင့္တင္ပါေတာ့မည္။
ဝီရသူ(မစုိးရိမ္)
19.7.2017
PM 12:23
==========================================================
“ေဒၚလာစား မဟန”
ကၽြႏ္ုပ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ တဆယ့္ေလးႏွစ္ခန္႔က တန္႔ၾကည့္ေတာင္ ငုိရယ္တရားေခြကုိ ၾကည့္ခဲ့ရပါသည္။ မွားေနမွန္းသိသည္၊ ဘာေၾကာင့္မွားမွန္းမသိ၊ ဘယ္လုိမွားမွန္းမသိေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း စာေတြ႕ လက္ေတြ႕ ေလ့လာလုိက္စား၍ စုံစမ္းဆင္ျခင္ၾကည့္မိသည့္အခါ ငုိရယ္တရားသည္ ပိဋကတ္ေတာ္ႏွင့္ မညီညြတ္ေသာ၊ ပိဋကတ္ေတာ္ႏွင့္ဆန္႔က်င္ေသာ၊ ဘုရားသာသနာကုိ အုိးမည္းသုတ္ေနေသာ အဓမၼႀကီး ျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေလသည္။
ျပည္တြင္းမွာ သာမဟုတ္ဘဲ ျပည္ပအထိ ငုိရယ္တရားႀကီး ထင္ရွားေနပါလ်က္ မဟနသည္ လက္ပုိက္ၾကည့္ေနေကာင္းေလာဟု ကၽြႏ္ုပ္အားမလုိ အားမရျဖစ္ခဲ့ဖူးေလသည္။
သုိ႔ျဖစ္၍ မဟန၏ သေဘာထားအမွန္ကုိ သရေအာင္စုံစမ္းရာမွ မဟနသည္ အဓမၼဘက္ေတာ္သားမ်ား ျဖစ္ေနမွန္းသိခဲ့ရေလသည္။
တန္႔ၾကည္ေတာင္ဆရာေတာ္သည္ အေမရိကသုိ႔ ခဏခဏၾကြသည္။ မၾကြခင္လည္း မဟနအဖြဲ႕ကုိ ဦးတင္အလွဴဝတ္ျပဳသည္။ ျပန္လာလွ်င္လည္း ႏုိင္ငံျခားျဖစ္ အသုံးအေဆာင္မ်ား ႏုိင္ငံျခားေငြေဒၚလာမ်ားကုိ လွဴဒါန္းသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ မဟနသည္ အၿငိမ္းစားေဒၚလာရ၊ ေဒၚလာစား အာဏာရဘဝျဖင့္ ပုတ္သင္ညိဳလုိလုိ၊ လိပ္လုိလုိ လုပ္ေနၾကေလသည္။
ရိပ္သာေလာကမွ ပြက္ေလာထ၍ ငုိရယ္အမႈေရာက္လာသည့္အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မနည္းလွေပ။ ထုိသုိ႔ေရာက္လာသည့္ အခါတုိင္း ေဒၚလာစား အာဏာရွိႀကီးမ်ား ေခါင္းခ်င္းရုိက္ၾကရေလသည္။ ထုိငုိရယ္ အဓမၼအမႈ စားပြဲေပၚ ေရာက္လုိက္ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ပယ္ခ်လုိက္ လုပ္ေနၾကေလသည္။
အဓမၼကုိ အဓမၼဟု မဆုံးျဖတ္ႏုိင္သူ၊ အဓမၼကုိ အဓမၼဟု မဆုံးျဖတ္ရဲသူ၊ အဓမၼကုိ အဓမၼဟု မဆုံးျဖတ္ခ်င္သူတုိ႔သာ မ်ားေနေလရာ ငုိရယ္အဓမၼဝါဒသည္ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ မုိင္ကုန္ႀကီးထြားလာေလေတာ့သည္။
ထုိသုိ႔ အဓမၼဝါဒ ႀကီးထြားလာရျခင္း၏ အဓိကတရားခံမွာ ထိပ္တန္းအရာရွိ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားျဖစ္ေလသည္။ ထုိဆရာေတာ္ႀကီး မ်ားတြင္ ဒုတိယဥကၠ႒ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက တန္႔ၾကည္ေတာင္ဝါဒဟာ အဓမၼေတာ့မဟုတ္ဘူးကြ။ ဝိပႆ ႏုပကၠိေလသ(ဝိပႆ နာညစ္ညဴ းေျကာင္း)အဆင့္မွာ သာယာေနတာသာျဖစ္တယ္ဟု မိန္႔ေတာ္ မူေလသည္။
ထုိဆရာေတာ္ႀကီးသည္ တန္႔ၾကည္ေတာင္ဘက္လုိက္၍ ေျပာဆုိျခင္းမဟုတ္ပါ။ အရုိးခံအျမင္ျဖင့္ ေျပာျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ လက္ေတြ႕ေလာကသုိ႔ ကြင္းဆင္းမၾကည့္ႏုိင္ မစုံစမ္းႏုိင္ျခင္း၊ တန္႔ၾကည့္ေတာင္ဝါဒကုိ အတြင္းက်က် မေလ့လာႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္သာ အဓမၼမွန္းမသိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဒုတိယဥကၠ႒ဆရာေတာ္ ေနာက္တစ္ပါးကေတာ့ တရားထုိင္ရင္း ငုိတာ၊ ရယ္တာ၊ သီခ်င္းဆုိတာ တကယ္ျဖစ္တတ္တယ္။ ငါကုိယ္တုိင္ ငါ့အခန္းထဲမွာ တရားထုိင္ရင္း စိန္ျခဴးၾကာေညာင္သီခ်င္းဆုိၿပီး ထကမိဖူးတယ္ဟု သူ၏လက္ေတြ႕ႏွင့္ပါ ယတိျပတ္ အမွားဖက္လုိက္ေလေတာ့သည္။ ထုိဆရာေတာ္သည္ စိန္ျခဴးၾကာေညာင္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖင့္ တန္႔ၾကည့္ေတာင္ဇာတ္ထုပ္ကုိစားပြဲခုံေပၚမွ ရုပ္သိမ္းေပးခဲ့သူျဖစ္ေလသည္။
အရည္အခ်င္းရွိေသာ္လည္း တရားမရွိ၍ အမွားသိျခင္းလည္းျဖစ္ေပသည္။ သစၥာမသိ၍ လိမ္ညာမိျခင္းလည္း ျဖစ္ေပမည္။ စိန္ျခဴးၾကာေညာင္ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေထာက္ခံခ်က္ေၾကာင့္ တန္႔ၾကည့္ေတာင္ ငုိရယ္တရားပြဲမ်ား အတင့္ရဲလာခဲ့ေလသည္။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ၁၃၆၂ ခု ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္တြင္ တန္႔ၾကည့္ေတာင္အမွားပုံစာအုပ္ေခၚ တရားထုိင္ ငုိရယ္ျခင္းအေၾကာင္း စာအုပ္ကုိေရးသား၍ သာသနာေရးဌာနသုိ႔ မွတ္ပုံတင္လုိက္ေလသည္။ ထုိအခါ ထုိဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက သူတုိ႔အထုပ္ေျဖျပသလုိျဖစ္ေန၍ ကၽြႏ္ုပ္အေပၚ အမ်က္ေတာ္ရွိၾကေလသည္။ အႀကံဉာဏ္ေပးျခင္း၊ အျပဳသေဘာ ျပင္ဆင္တည္းျဖတ္ေပးျခင္းမ်ားမျပဳဘဲ သာသနာအတြက္ အေရးႀကီးေသာ စာအုပ္ကုိ ထုတ္ေဝခြင့္ပိတ္ေလသည္။ ကမၻာေအးစာေပစိစစ္ေရးက်မ္းစာဌာနမွ ဒကာတစ္ဦးက ဓမၼဝိနယခုံရုံး တင္ရန္ အႀကံျပဳေလသည္။ လူပုဂၢဳိလ္ကမွ အႀကံျပဳေဖာ္ရေပေသးသည္။ သားမရွိ မယားမရွိသည့္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကား အႀကံျပဳေဖာ္ေတာင္ မရရွာေပ။ ကၽြႏ္ုပ္က အဖမ္းခံကာ ဇြတ္ထုတ္မည္ေလွ်ာက္ေသာ အခါ အစြန္းေရာက္ဘြဲ႕ထူးပင္ ခ်ီးျမွင့္လုိက္ေပေသးသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း မဆုံးျဖတ္ႏုိင္၊ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္သူကုိလည္း အားမေပးဘဲ အဓမၼဘက္မွ အေၾကာက္အကန္ ရပ္တည္ေနေလသည္။
တခုေတာ့ မဟနကုိ ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ တန္႔ၾကည့္ေတာင္ဆရာေတာ္ကုိ ကမၼ႒ာနာစရိယ(ကမၼ႒ာန္းဆရာ) ဘြဲ႕မေပးေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ဘြဲ႕ရူး ရူးေနေသာ တန္႔ၾကည့္ေတာင္ဆရာေတာ္ကလည္း ကမၼ႒ာန္းဆရာဘြဲ႕ ေလွ်ာက္ခဲ့ေလသည္ကုိ သဒၶမၼေဇာတိက(သာသနာျပဳ)ဘြဲ႕သာ ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ေလသည္။ အကယ္၍ တန္႔ၾကည့္ေတာင္ ေလွ်ာက္တုိင္း ကမၼ႒ာန္းဆရာဘြဲ႕ေပးလုိက္လွ်င္ကား သြားၿပီ ကမၻာေအးသာသနာေရးဌာနႀကီး ပ်က္စီးၿပီဟူ၍သာ မွတ္ထင္ရေတာ့မည္ျဖစ္ေလသည္။ ယခုေတာ့ ေတာ္ပါေသး၏။ သိကၡာသမာဓိရွိေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ေက်းဇူးေၾကာင့္ ရေသးသည္ မသြားေသးဟု ေျဖသာႏုိင္ပါသည္။
“အခ်င္းခ်င္းအေပၚ အဆိပ္ျပင္းသူ”
ထုိသုိ႔ သာသနာေတာ္မွာ အျပင္းပြားေစမည့္ သာသနာေတာ္အတြက္ အက်ဳိးမမ်ားသည့္ အဓမၼဝါဒသမားမ်ားကုိ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆုံးမအေရးယူရာ၌ အစြယ္မထက္ၾကေသာ္လည္း ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းအေပၚေတာ့ အဆိပ္ျပင္းတတ္ၾကေလသည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ကမၻာေအးသာသနာေရးဌာနသုိ႔ သြားေရာက္၍ ဝန္ခံကတိ လက္မွတ္ေရးထုိးခဲ့ဖူးေလသည္။ ေနာက္ေနာင္ သာသနာေရးဌာန၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ စာအုပ္ေရးသား ထုတ္ေဝျခင္း မျပဳလုပ္ပါဟု ဝန္ခံကတိလက္မွတ္ေရးခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။ လက္မွတ္မထုိးမီ ကၽြႏ္ုပ္က ဒုတိယစာအုပ္ကုိ ေက်ာက္သေဘၤာဝါဒ ဝိနိစၧယစာအုပ္အတုိင္း ေရးသားပါမည္၊ ဒုတိယစာအုပ္ကုိ ခြင့္ျပဳခ်က္ခ်ေပးမည့္အေၾကာင္း ဆရာေတာ္မ်ားက ကတိျပဳပါမွ လက္မွတ္ေရးထုိးႏုိင္ပါမည္ဘုရားဟု ေလွ်ာက္ေလသည္။ ထုိအခါ ဆရာေတာ္တစ္ပါး မူဝါဒစည္းကမ္းႏွင့္အညီ ေရးသားက ခြင့္ျပဳမည္ဟု မိန္႔သည္။
ကၽြႏ္ုပ္က ဆရာေတာ္တုိ႔မူဝါဒ၌(တန္႔ၾကည့္ေတာင္)နာမည္တုိက္ရုိက္သုံးခြင့္မျပဳပါ။ တပည့္ေတာ္စာအုပ္သည္ နာမည္တုိက္ရုိက္သုံးမွ အဓမၼဝါဒမွန္းသိႏုိင္မည့္ေနရာ၌ နာမည္တုိက္ရုိက္သုံးစြဲထားသည့္ စာအုပ္ျဖစ္ပါသည္။
ထုိအခါ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက သုံးလွ်င္လည္း သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕သုံး ဟု မိန္႔ပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ကတိတည္လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္ကာ လက္မွတ္ေရးထုိးခဲ့ေပသည္။
ဒုတိယစာအုပ္ ပရိယတၱိေရႊခ်ိန္ခြင့္ စာမူတင္သည့္အခါ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ခ်မေပးဘဲ ေၾကးမ်ားေနေပသည္။ မူေဘာင္အတုိင္း ကုိင္ထားၾကေလသည္။ ၄င္းတုိ႔ခြင့္ျပဳခ်က္အတုိင္း ညင္သာစြာ သုံးစြဲထားပါလ်က္ နာမည္ေတြပါလုိ႔ မူဝါဒေတြႏွင့္မညီဟုဆုိကာ ပယ္ခ်လုိက္ၾကေလသည္။ သုိ႔ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္ဘက္က အမွားအယြင္းမရွိရေလေအာင္ နာမည္မ်ားကုိ ဖ်က္၍ နာမည္မ်ားေနရာ၌ ကြက္လပ္ခ်န္ကာ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္တင္ေလွ်ာက္ရေလသည္။ ဒုတိယအႀကိမ္၌လည္း စာမူခ်မေပးေပ။ ထုိအခါ သူေဌးတန္းဆရာေတာ္ႏွင့္ ကသာဆရာေတာ္တုိ႔က က်မ္းစာဌာနရွိ အရာရွိမ်ားထံသြားကာ အဆုိျပဳၾကေလသည္။ က်မ္းစာဌာနရွိ လူပုဂၢဳိလ္ မ်ားသည္ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးကုိ မလြန္ဆန္လုိ၍ တာဝန္က် အဓိပတိဆရာေတာ္ႀကီးထံ စာမူတင္လုိက္ေလသည္။
ထုိဆရာေတာ္ႀကီးသည္ သာသနာသန္႔ရွင္းေရးျပႆနာ၌ ကၽြႏ္ုပ္အား တစ္ဖက္သတ္အထင္လြဲကာ အမ်က္ေတာ္ထားသူျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ စာမူကုိ ပယ္ခ်ျပန္ေလသည္။ သူေဌးတန္းဆရာေတာ္ႏွင့္ ကသာဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးလည္း ထုိဆရာေတာ္ႀကီးထံ ဦးညြတ္ၾကျပန္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိဆရာေတာ္ႀကီးကား သာသနာေတာ္ကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသည္ထက္ ဂုိဏ္းဂဏကုိ ပုိ၍ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသူျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ ပုဂၢဳိလ္ေရးရာ အာဃာတမ်ားကုိ စားပြဲဝုိင္းလုပ္ငန္းခြင္အတြင္းသုိ႔ ယူခဲ့ရွာေလသည္။ ဓမၼကၡႏၶာ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ကုိ အာဂုံေဆာင္ထားေသာ္လည္း ဦးေႏွာက္ထဲမွာသာ သိမ္းဆည္းထားပုံရေပသည္။ ႏွလုံးအိမ္ ႏွလုံးေသြးထဲသုိ႔ ေရာက္ပုံမေပၚေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဂုဏ္ႀကီးသည့္အေလ်ာက္ အတၱလည္းႀကီး မာနလည္းႀကီးရွာေလသည္။ သာသနာမ်က္ႏွာ ဘုရားမ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ၿပီး ဆုံးျဖတ္ရမည့္စာမူကုိ ဘုရားမ်က္ႏွာ သာသနာမ်က္ႏွာကုိမၾကည့္ေတာ့ဘဲ ပုဂၢဳိလ္ေရးကုိၾကည့္ကာ ပစ္ပစ္ခါခါ ပယ္ခ်ေလသည္။
ဘုရားသားေတာ္ အာဏာရွိဆရာေတာ္ႀကီးက ဆရာဝန္လုိေတာင္ မက်င့္ႏုိင္ရွာေပ။ ဆရာဝန္၏ အလုပ္သည္ ေဆးကုျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူပင္ျဖစ္ေစ မုန္းသူပင္ျဖစ္ေစ၊ မိတ္ေဆြပင္ျဖစ္ေစ၊ ရန္သူပင္ျဖစ္ေစ၊ အက်ဳိးျပဳသူ ပင္ျဖစ္ေစ၊ အက်ဳိးဖ်က္သူပင္ျဖစ္ေစ၊ မည္သူပင္လာလာ ေရာဂါေပ်ာက္ေအာင္ ေဆးကုရမည့္တာဝန္မွာ ဆရာဝန္၏ တာဝန္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ မုန္းသူျဖစ္၍၊ ရန္သူျဖစ္၍၊ အက်ဳိးဖ်က္သူျဖစ္၍ဆုိၿပီး ဆန္႔က်င္ဘက္ျပဳ မူခြင့္မရွိေပ။
ထုိ႔အတူပင္ ဘုရားသားေတာ္မ်ားသည္ ဘုရားမ်က္ႏွာသာၾကည့္၍ ဘုရားသာသနာအက်ဳိးသာ ေဆာင္ရြက္ရမည္ျဖစ္သည္ကုိ ထုိဆရာေတာ္ႀကီး လွစ္လ်ဴရႈခဲ့ေပသည္။ အခ်င္းခ်င္းအေပၚေတာ့ အဆိပ္ျပင္းပါေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးပါတကား။ (ထုိဆရာေတာ္ႀကီးတင္မဟုတ္ပါ၊ ညႊန္ခ်ဳပ္ မ်ဳိးျမင့္ကလည္း ပယ္ခဲ့ေပသည္) ထုိဆရာေတာ္ႀကီးသည္ သူ၏တပည့္ပင္ျဖစ္ပါေစ၊ သူ႔အလုိမက်က ဤကဲ့သုိ႔ပင္ ျပဳမူေလ့ရွိသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ဘဝတူ က်မ္းျပဳဆရာေတာ္တစ္ပါးက ေျပာေလသည္။ ၄င္းက သူ႔ဆရာ၏ ဘက္လုိက္ဆုံးျဖတ္မႈမ်ား၊ တရားမဲ့ျပဳက်င့္မႈမ်ားကုိ မွတ္တမ္းလုပ္ထားသည္။ အသုံးလုိက ယူပါဟု ေပးေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ထုိအခ်က္အလက္မ်ားကုိ ကုိင္၍ပင္မၾကည့္ခဲ့ေပ။ ဓမၼအတြက္ သာသနာအတြက္ မဟုတ္ဘဲ ပုဂၢဳိလ္ေရးရာတုိက္ခုိက္ဘုိ႔အတြက္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ အစြမ္းမရွိ၊ အဆိပ္မရွိေပ။
ပုဂၢဳိလ္ေရးရာ၌ ကၽြႏု္ပ္ကား အစြယ္မထက္၊ အဆိပ္မျပင္း၊ အဆိပ္မရွိသည့္ ေရြေျမြတေကာင္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြႏ္ုပ္အား လက္မွတ္ထုိးခုိင္းစရာအေၾကာင္းမသိဘဲ လွိမ့္ေငါက္ေနေသာ အာဏာရွိဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားအေပၚ အျပစ္မယူႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါ၏။
ဤကား မဟန၏ တလြဲဆံပင္ေကာင္းပုံျဖစ္ပါသည္။
