၀ီရသူ

“အာဏာထိန္းတပ္မေတာ္ႏွင့္ ကယ္တင္ရွင္တပ္မေတာ္”

သဃၤန္းျဖဴဆရာေတာ္

(14.10.2021 ရက္ေန႔ထုတ္ အတြဲ(၂) အမွတ္(၄၃) Golden Hand ဂ်ာနယ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)

ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁ ရက္ အာဏာထိန္းသည့္သတင္း ၾကားသိရခ်ိန္၌ စာေရးသူတစ္ပါးတည္း စာေရးသားေနခ်ိန္ျဖစ္၏။ ေရးလက္စစာ အဆံုးသတ္ၿပီးမွ ၎သတင္းကို ျပန္လည္ဆင္ျခင္မိ၏။

          ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ လူထုေခါင္းေဆာင္ေမေမ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္မွ လြတ္ေျမာက္သည့္သတင္း ၾကားရစဥ္ကလည္း စာေရးသူ အိုးဘိုေထာင္မွာ ရွိေန၏။ FM ေရဒီယိုမွတစ္ဆင့္ တိတ္တဆိတ္ သိရွိရေသာ္လည္း ပီတိအဟုန္ေၾကာင့္ မိမိစိတ္ကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ အခန္းသားေတြသိလွ်င္လည္း သိပါေစေတာ့ဟု သေဘာထားကာ ၀မ္းသာအားရ သီခ်င္းေတြဆိုမိသြား၏။ ထိုသီခ်င္းကို စာေရးသူကိုယ္တိုင္ ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ သီခ်င္းအမည္က “ေအာင္ဆန္းေသြးဇာနည္”ဟူ၏။ ၅(ည) မ်ားႏွင့္ အျခားအက်ဥ္းသားမ်ား အားအေပးဆံုး သီခ်င္းျဖစ္၏။ စာေရးသူက သီဆို၊ ကပၸိယေလးက တီးလံုးလိုက္၊ ေဘးခန္းမ်ားက လက္ခုပ္တီး၍ အားေပးၾက၏။ ေပ်ာ္စရာအတိပင္။ ယခုအထိ ျပန္ေတြးမိတိုင္း လြမ္းေမာေပ်ာ္ေရႊင္ေနေသး၏။ “ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ လြတ္ၿပီေဟ့၊ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အ႐ုဏ္ဦးလင္း ေရာင္ျခည္ေလး သန္းလာၿပီေဟ့”ဟု စိတ္ထဲမွာေတြးကာ ၀မ္းအသာႀကီးသာေနရာမွ ရင္ထဲမဆံ့ ပြင့္အန္ထြက္က်သြားခဲ့သည္ကား “ေအာင္ဆန္းေသြးဇာနည္” ျမန္မာသံစဥ္ေတးသီခ်င္းပင္တည္း။

          ယခု ၂၀၂၁ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁ ရက္ အာဏာရပါတီႏွင့္ အာဏာပိုင္အစိုးရ အာဏာထိန္းခံလိုက္ရသည့္ အခါ၌ကား စာေရးသူ အင္းစိန္ေတာရ သီးသန္႔ရိပ္သာတြင္ သီတင္းသံုးေနခိုက္ျဖစ္ေသာ္လည္း စာေရးမပ်က္ခဲ့ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ပါနည္း။ သူလြတ္ေျမာက္စဥ္က ေပ်ာ္ခဲ့သည့္အေလ်ာက္ သူအဖမ္းခံရသည့္အခါ ကိုယ့္မဟုတ္သကဲ့သို႔ ေနတတ္သြားျခင္း၊ ေနႏိုင္သြားျခင္းကား အဘယ့္ေၾကာင့္  ျဖစ္ပါသနည္း။  ေခတ္ကာလေၾကာင့္ေလာ၊ အေတြးအေခၚ၊ အသိအျမင္မ်ားေၾကာင့္ေလာ ေစာေၾကာရန္ေတာ့ လိုအပ္ေနေပသည္။ ေယဘုယ်အေျဖေပးႏုိင္သည္မွာ အေတြ႕အၾကံဳ ရင့္က်က္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ႏိုင္ငံေရးသမာဓိေၾကာင့္ဟုေျပာလွ်င္ လြန္အံ့မထင္ေပ။ မွန္၏။ ယခင္အရြယ္ႏွင့္ ယခုအေတြးအျမင္ ဆိုရပါလွ်င္ သီခ်င္းထဆုိပစ္လိုက္မည္ေလာ၊ ကၽြမ္းထပစ္လိုက္မည္ေလာ၊ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ေအာင္ပြဲခံမိမည္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ပင္။ ယခင္ကဲ့သို႔ ပရိသတ္အမ်ားအျပားႏွင့္ ေနရပါမူ ကၽြမ္းပစ္လိုက္မည္မွာ ပို၍ေသခ်ာေလ၏။ ယခုမူ စာေရးသူမွာ ၂၄ နာရီ တစ္ပါးတည္းေနရ၏။ အခန္း ၁၂ ခန္းရွိေသာ တိုက္ေဆာင္ႀကီးတြင္ အမွတ္ ၄ အခန္း ၌ တစ္ပါးတည္းေနရေသာ တကယ့္တစ္ပါးတည္းျဖစ္၏။ အျခားအခန္းမ်ား၌ မည္သည့္ေယာဂီမွ်မရွိေသာ ဧကစာရီ တစ္ပါးတည္းျဖစ္သျဖင့္ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ စာေရးမပ်က္ျခင္း ျဖစ္ေလသတည္း။

          သတင္းမ်ား၌ ႏိုင္စီမံ ဖြဲ႕စည္းပံုကို ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရ၏။ မိမိသိသူမ်ားလည္းပါ၏။ မသိသူမ်ားလည္းပါ၏။ မိမိသိသူမ်ားတြင္ လူခ်င္းဆံုဖူးသူလည္းပါ၏၊ မဆုံဖူးသူလည္းပါ၏။ ဖဒိုမန္းၿငိမ္းေမာင္၊ ဦးသိန္းညြန္႔၊ ဦးခင္ေမာင္ေဆြ၊ ေဒၚေအးႏုစိန္တို႔ ပါ၀င္သည္ကိုေတြ႕ျမင္ရ၍ ၀မ္းသာသြား၏။ ေဒၚသက္သက္ခိုင္ကို ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ခန္႔လိုက္သည့္သတင္းက အေပ်ာ္ဆံုးျဖစ္ေစပါမည္။ ထို႔ျပင္ ၀ါရင့္စာေရးဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္ သည့္ ဦးကိုကို (ကို-စစ္တကၠသိုလ္)၊ ဦးခ်စ္ႏိုင္ (ခ်စ္ႏိုင္-စိတ္ပညာ)၊ ဦးကိုကိုလႈိင္ (ကိုကိုလိႈင္) တို႔ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ လူမွန္၊ ေနရာမွန္ ေရြးခ်ယ္တတ္ေသာ ႏိုင္စီမံ ဥကၠ႒ႀကီးကို မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ေပ။

          အျခားတစ္ဖက္၌မူ ေတာင္းပြဲ၊ တိုက္ပြဲမ်ား၊ ေမွာက္ပြဲ၊ ေျခာက္ပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ေနၾက၏။ အားလံုးကို စာနာမိေလသည္။ ၈၈ အာဏာသိမ္း ျဖစ္စဥ္ကမူ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ စစ္သားမ်ားကို ေလာက္ေလးခြျဖင့္ လိုက္ပစ္ခဲ့ဖူး၏။ ဂ်င္ဂလိမ်ားလည္း အျမဲေဆာင္ထားခဲ့ဖူး၏။ ဟြန္းျဖင့္ လိုက္လံေၾကညာေနေသာ စစ္ကားကို ဂ်င္ဂလိႏွင့္ပစ္၏။ သစ္ပင္ကြယ္ကာ ကင္းပုန္း၀ပ္ေနေသာ စစ္သားေလးကို ေစတီေပၚတက္၍ ေလးခြျဖင့္ပစ္၏။ ေသနတ္ကိုင္ထားေသာ စစ္သားေလးက ျပန္မပစ္ဘဲ ေလာက္စာလံုးကိုေရွာင္ကာ ေမာ့၍သာ ျပန္ၾကည့္ေနရွာ၏။ လက္ပစ္ဗံုးအေဟာင္းမ်ားကို လြယ္အိတ္ထဲထည့္ကာ စစ္ကားမ်ားကို ဗံုးျဖင့္ပစ္ရန္အထိ ၾကံစည္ခဲ့ဖူး၏။ သို႔ေသာ္ စစ္အစိုးရႏွင့္ စစ္တပ္၊ စစ္အာဏာရွင္ႏွင့္ စစ္သား ခြဲျခားတတ္လာေသာအခါ၌ကား ႏိုင္ငံေရး၀ိပလႅာသ ေခၚ ႏိုင္ငံေရးအထင္အျမင္လြဲမွားမႈ တိမ္သလႅာမ်ား ကြာက်သြားခဲ့ေလေတာ့၏။ ထိုအခါ ကင္းပုန္း၀ပ္ေနေသာ စစ္သားေလးကို သနားေနမိ၏။ ျပန္ျမင္ေယာင္မိတိုင္း ေနာင္တရေနတတ္၏။ သူတို႔သည္ ရန္သူမ်ားမဟုတ္ၾကပါ။ သူတို႔သည္ တိုင္းျပည္ကို ကာကြယ္ေနေသာ လံုျခံဳေရး၀န္ထမ္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ျပည္သူလူထု၏ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနေသာ ေက်းဇူးရွင္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။

          အင္းစိန္ေတာရသည္ လူ႔ျပည္ႏွင့္နီး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔ျပည္မွအသံမ်ားကို အျမဲၾကားေနရ၏။ အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးသီခ်င္းဖြင့္သံမ်ား၊ ေႂကြးေၾကာ္သံတိုင္ေပးသံမ်ား အတိုင္းသားၾကားရ၏။ ေနာက္ကလိုက္ဆိုေသာ လူစုအသံမ်ားကိုမူ သဲကြဲစြာမၾကားရေပ။ ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္အေရးအခင္းႀကီးကို သတိရမိ၏။ ထုိစဥ္က မႏၲေလးတိုင္း  ၾကံ့ခိုင္ေရးေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး အိုးဘိုေထာင္သို႔ေရာက္လာကာ စာေရးသူကို အကူအညီေတာင္းဖူး၏။ ေရႊ၀ါေရာင္တြင္ ပါ၀င္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ တပည့္မ်ားကို စာေရးသား ေမတၱာရပ္ခံေပးရန္ လာေရာက္ေလွ်ာက္ထားျခင္းျဖစ္၏။ “အက်ဥ္းသားက အကူအညီေတာင္းရမည္ကို တိုင္းအဆင့္ရွိသူတစ္ဦးက အကူအညီေတာင္းေန၏”ဟု စိတ္ထဲ၌ က်ိတ္ေတြးေနမိ၏။ အကယ္၍  “အရွင္ဘုရားကို လႊတ္ေပးပါမည္။  ေရႊ၀ါေရာင္ရပ္တန္႔ေရး  ေမတၱာရပ္ခံစာေလးတစ္ေစာင္  ေရးေပးပါ”  ဆိုလွ်င္ပင္  “မလြတ္လွ်င္ေနပါေစ ၊ ေရးမေပးႏုိင္”ဟု  ခံယူထားသူျဖစ္၏။ အေၾကာင္းမွာ ႏိုင္ငံေရးအေသမခံႏိုင္ေသာေၾကာင့္တည္း။ ေရႊ၀ါေရာင္ကာလ၌ စာေရးသူက အိုးဘိုအက်ဥ္းသား၊ ယခုက အင္းစိန္အခ်ဳပ္သား။ ထုိစဥ္ကလည္း စစ္အစိုးရ၊ ယခုလည္း စစ္အစိုးရ။ ထုိစဥ္ကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပ၊ ယခုလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပ။ သုိ႔ပါလ်က္ ေရႊ၀ါေရာင္တြင္ ၀မ္းအသာႀကီး ေပ်ာ္ျမဴးခဲ့ၿပီး ယခုမူ အဘယ့္ေၾကာင့္ ရင္မခုန္ရသနည္း။ အေမစုဒီမိုကေရစီကို စိတ္ကုန္သြားေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ မွန္၏။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အမည္ႏွင့္အညီ အမ်ဳိးသားေရးႏွင့္ ဒီမုိကေရစီေရးကို ဟန္ခ်က္ညီစြာ ေဖာ္ေဆာင္ေပးလိမ့္မည္ဟု ထိုသူ႔အေပၚ ယံုၾကည္အားထားမိခဲ့၏။ အမ်ဳိးသားေရးကို ရန္သူကဲ့သို႔သေဘာထား၊ ဒီမိုကေရစီ ဗန္းျပၿပီး ထာ၀ရအာဏာ တည္ျမဲေရးသာ လုပ္လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ စာဖြဲ႕ရမည္ဆိုလွ်င္ “ေျပာမဆံုးေပါင္၊ ေတာသံုးေထာင္”ပင္။ မည္သုိ႔ဆိုေစ ယခုအခါ ေနရာအႏွံ႔ ဆူပူဆႏၵျပေနေသာ လူစုမ်ားကို စာနာမိသည္ကား အမွန္ပင္။ ထုိလူစု ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဖြင့္ဟေနသည္ကို လႊတ္ေပးထားသည္ကလည္း ေက်းဇူးတင္စရာပင္။ အကယ္၍မ်ား ထိုသို႔မလႊတ္ထားလွ်င္ျဖင့္ “အေမေသ၍မွ ငိုခြင့္မရသည့္ ကေလးပမာ တက္ေသသြားေပလိမ့္မည္”ဟုလည္း စာနာစိတ္ျဖင့္ ေတြးေနမိေပသည္။ ခက္သည္ကား ေတာ္တန္႐ံု မငိုျခင္းပင္။ အေမေသ၍ ငိုသည္ပင္ထားေပဦးေတာ့ မိသားစု အလုပ္ပ်က္အကိုင္ပ်က္ ျဖစ္ေစသည္အထိေတာ့ ငိုရန္မသင့္ေပ။ ယခုမူကား စိတ္ပ်က္စရာ။ စိတ္မရွည္သည့္ မိဘမ်ဳိးဆိုလွ်င္ နားရင္းပါးရင္းအုပ္ကာ အငိုတိတ္ေအာင္ လုပ္ပစ္လိုက္ၾကေပလိမ့္မည္။ စီးပြားပ်က္ေစသည္အထိ ငိုသည္ကလည္း မေကာင္းေပ။ စီးပြားျဖစ္ငိုသည္ကလည္း မေကာင္းေပ။ ငိုသူက စီးပြားျဖစ္ေသာ္လည္း တိုင္းျပည္က စီးပြား ပ်က္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “ငုိလိုလွ်င္ငိုပါ၊ သို႔ေပမဲ့ အလြန္အကၽြံႀကီးေတာ့ မငိုပါႏွင့္”ဟု သတိေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

          ဆူပူသတင္းအျပင္ ေျခာက္၊ ေမွာက္ သတင္းမ်ားလည္း ဖတ္ရ၏။ ၿခိမ္းေျခာက္သည္၊ သပိတ္ေမွာက္သည္။ ၿခိမ္းေျခာက္မႈကား အနည္းငယ္မွ်သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း သပိတ္ေမွာက္သူကား မ်ားျပားလွ၏။ ထိုတြင္ ေဆး႐ံုသပိတ္က ပို၍ႀကီး၏။ အႀကီးဆံုးသပိတ္ “ဥကၠ႒ဳကၠ႒”ဟုပင္ ဆိုႏုိင္၏။ အထိနာသူကား ျပည္သူမ်ားျဖစ္ေန၏။ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရ၏။ လံုး၀စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရ၏။ က်င့္၀တ္ဆိုသည္ကို ထားဘိဦး။ ၀န္ထမ္းအဓိပၸာယ္ကိုပင္ နားလည္ၾကပါ၏ေလာ။ ၀န္ထမ္းဟူသည္ အဘယ္သူ၏ ၀န္ထမ္းနည္း။ အဘယ္၀န္ကို ထမ္းသူမ်ားကို ေခၚသနည္း။ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းေလာ၊ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းေလာ၊ အစိုးရ၀န္ထမ္းေလာ၊ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းေလာ မိမိကိုယ္ကို ေစာၾကာရန္လိုအပ္၏။ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္း သို႔မဟုတ္ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းဟု ခံယူထားလွ်င္ မည္သည့္အစိုးရတက္တက္ ႏိုင္ငံ့၀န္ကို အျမဲတမ္း ထမ္းေနရမည္။ ျပည္သူ႔၀န္ကို အျမဲတမ္း ထမ္းေနရမည္။ ယုတ္စြအဆံုး ကိုလိုနီလက္ေအာက္ ေရာက္ေနလွ်င္ပင္ ျပည္သူ႔၀န္ကုိ ထမ္းေနရမည္။ ျပည္သူကို ပစ္ထား၍မရ။ ျပည္သူကို ပစ္ထားရန္မသင့္။ ယခုမူကား မိမိပါတီအစိုးရဆိုလွ်င္ ၀န္ကိုထမ္းမည္။ မိမိပါတီ အစိုးရမဟုတ္လွ်င္ ၀န္ကိုမထမ္းဟု ဆိုလိုရာေရာက္ေန၏။ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္း မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ ပါတီ၀န္ထမ္း ျဖစ္သြားေခ်ၿပီ။ ႏုိင္ငံ့၀န္ထမ္း မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ အစုိးရ၀န္ထမ္း ျဖစ္သြားေခ်ၿပီ။ မိမိလစာယူေနသည့္ေငြက ပါတီ၏ေငြလည္းမဟုတ္၊ အစိုးရ၏ေငြလည္းမဟုတ္။ ျပည္သူ႔ဘ႑ာ၊ ျပည္သူ႔ေငြမ်ားျဖစ္ ေနေလ၏။  ျပည္သူ႔ထမင္းစားကာ ျပည္သူ႔၀န္ကို မထမ္းဘဲ ပါတီ၏၀န္ကို ထမ္းေနသည္ဆိုကတည္းက ထိုသူသည္ လူေကာင္းသူေကာင္း မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ ထမင္းအျမဲေကၽြးသည့္ အိမ္ေဖာ္ကိုသာ သခင္ထင္၍ အိမ္ရွင္အစစ္ကို ရန္သူထင္ေနေသာ ေခြးကေလး၊ ေၾကာင္ကေလးမွ်သာ ျဖစ္ေခ်၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀န္ထမ္းမ်ား မိမိဘ၀ကိုမိမိ ျပန္လည္ဆင္ျခင္ေစလို၏။ သခင္စစ္ကို မထိခိုက္ေသာ နည္းဗ်ဴဟာ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ပစ္မွတ္ကို တည့္တည့္ထိေသာ နည္းဗ်ဴဟာမ်ဳိးကိုသာ  ေရြးခ်ယ္၍ ျပည္သူထံမွ တစ္ဆင့္သြားေသာ နည္းဗ်ဴဟာမ်ားကို လံုး၀မသံုးမိရန္လို၏။

          ႏုိင္စီမံအစိုးရႏွင့္ ပူးေပါင္းသည့္ ပါတီမ်ားလည္းရွိ၏။ မပူးေပါင္းသည့္ ပါတီမ်ားလည္းရွိ၏။ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းကိုပင္ လူမိုက္အားေပးလုပ္ရပ္အျဖစ္ ႐ႈျမင္ေနၾကသူမ်ားလည္းရွိ၏။ ထိုသုိ႔ ၀ိုင္း၀န္းထိန္းေက်ာင္းမႈမရွိေသာေၾကာင့္ အာဏာထိန္းအစိုးရမွ စစ္အာဏာရွင္အစိုးရအဆင့္ထိ  ေရာက္ရွိသြားကာ အာဏာရွင္သက္ဆိုး (ဇိုး၀္) ရွည္ခဲ့ရသည့္ သမုိင္းျဖစ္ရပ္ဆိုးကို သင္ခန္းစာယူသင့္လွေပသည္။

          ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ေထာင္မွလြတ္သည္မွစ၍ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပႏိုင္ငံေရးဟုဆိုကာ တစ္သက္လံုး ဇိမ္ခံစားေသာက္၍ စည္းစိမ္ယစ္မူးေနခဲ့ၾကေသာ ေဂ်ာ့ဆိုးေရာ့၏ ေမြးစားသားႀကီးမ်ား တစ္စခန္းျပန္ထလာသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရ၏။ ၎တို႔လည္း သခင္အားရေစရန္ နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ လႈံ႔ေဆာ္ဖန္တီးေန၏။ သို႔ေသာ္ အကြက္ေဟာင္းႀကီးပင္။ “ဗ်ဴဟာသစ္ေလးဘာေလး ထြင္ၾကပါဦးလား”ဟု အားမလိုအားမရ ေျပာထည့္လိုက္ခ်င္ေသး၏။ ျပည္သူမ်ား သမိုင္းကိုသင္ခန္းစာယူတတ္ရန္ လိုအပ္ေနေပၿပီ။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး၌ အာဏာရွင္သက္ဆိုးရွည္ရျခင္း၏  အဓိကတရားခံသည္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားပင္တည္း။ မွန္၏။ ၎တို႔၏ ႏိုင္ငံေရး၀ိသမေလာဘေၾကာင့္ အာဏာရွင္စနစ္ စတင္ေပၚေပါက္လာျခင္း၊ အာဏာရွင္စနစ္ သက္ဆိုးရွည္မ်ားႏွင့္ ၾကံဳခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။ ယခုလည္း ထုိသူတို႔သည္ အာဏာထိန္းအစိုးရမွ အာဏာရွင္ အစုိးရအဆင့္ ေရာက္ရွိေစႏိုင္မည့္ ဗ်ဴဟာေဟာင္းမ်ားကို  ျပန္လည္က်င့္သံုးေနၾကေပ၏။

          အာဏာထိန္းအစိုးရအတြက္ အေျခခံဥပေဒက ေပးထားသည့္အခြင့္အေရးကား ႏွစ္ႏွစ္ျဖစ္၏။ ပထမတစ္ႏွစ္၊ ဒုတိယေျခာက္လ၊ တတိယေျခာက္လတို႔ ျဖစ္၏။ ယခု ႏိုင္စီမံ ဥကၠ႒က ႏိုင္ငံေတာ္ကို အေရးေပၚကာလ တစ္ႏွစ္ေၾကညာထားၿပီး အေရးေပၚကာလၿပီးဆံုး၍ လုပ္ေဆာင္သင့္၊ လုပ္ေဆာင္ထိုက္သည္မ်ား ေဆာင္ရြက္ၿပီးစီးပါက သန္႔ရွင္းေသာေရြးေကာက္ပြဲကို က်င္းပေပးမည္ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ကတိေပးထား၏။ ထိုကတိတည္ျမဲခိုင္မာေစရန္ ပါတီမ်ား၊ ျပည္သူမ်ားက ၀ိုင္း၀န္းထိန္းေက်ာင္းသြားရမည္သာျဖစ္၏။ ေတာင္းပြဲ၊ တိုက္ပြဲမ်ားလုပ္ေနကာ ဆက္လက္ဆန္႔က်င္ ေနဦးမည္ဆိုလွ်င္ ပထမတစ္ႏွစ္မွ ဒုတိယေျခာက္လသို႔လည္း  ေရာက္ရွိသြားႏိုင္၏။  တတိယေျခာက္လသို႔လည္း ေရာက္ရွိသြားႏုိင္၏။  ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ စစ္အာဏာရွင္ဘ၀သို႔လည္း လံုးလံုးႀကီး ျပန္ေရာက္သြားေစႏိုင္၏။ အစုိးရကတိတည္ေရးသည္ ပထမ၊ သန္႔ရွင္းေသာေရြးေကာက္ပြဲသည္ အဓိက၊ စစ္မွန္ေသာ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီစနစ္ ေပၚထြန္းလာေရးသည္ ပဓာနဟူေသာ မူ၀ါဒမ်ားျဖင့္ ပန္းတိုင္ကို လွမ္းကိုင္ႏုိင္ရန္သာ ႀကိဳးစားသင့္လွေပသည္။

          အာဏာထိန္းသည္ဆိုတိုင္းလည္း ရန္သူဟု သတ္မွတ္၍မရ။ အေၾကာင္းကား ေကာင္းေသာ အာဏာထိန္းျခင္း၊ အာဏာသိမ္းျခင္းမ်ဳိးလည္း ရွိေသးေသာေၾကာင့္တည္း။ ဥပမာ-အိမ္နီးခ်င္းထိုင္းႏုိင္ငံ၌ မၾကာခဏ အာဏာသိမ္းမႈ ျဖစ္ပြားေလ့ရွိ၏။ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းသည့္အခါမ်ားကို ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ရွပ္နီႏွင့္ ရွပ္၀ါ ရန္ျဖစ္ေနၾကခ်ိန္ခ်ည္း ျဖစ္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အာဏာသိမ္းလွ်င္ ထိုင္းျပည္သူမ်ားက  ေက်နပ္၏။  ေက်နပ္မည္ဆိုလွ်င္လည္း ေက်နပ္စရာပင္။  မည္မွ်ပင္ အာဏာသိမ္းေစကာမူ ဒီမိုကေရစီ ေနာက္ျပန္မေက်ာ့သြားျခင္းျဖစ္၏။ စီးပြားေရးမက်ဆင္းသည့္အျပင္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေရးအႏွစ္သာရကိုပါ ခံစားရေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အာဏာသိမ္းတိုင္းလည္း သိမ္းသူကို လူဆိုးဟုဆို၍ မရေပ။

          ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ႀကီး ႏိုင္ငံေရးအထိနာခဲ့ဖူးေသာ သမိုင္းတစ္ရပ္ရွိခဲ့ဖူး၏။ ကမၻာတြင္ လူဆိုးအျဖစ္ ပံုေဖာ္ခံရသည္အထိ သမိုင္းနစ္နာခဲ့ဖူးျခင္းျဖစ္၏။ အေၾကာင္းရင္းမွာ စစ္အာဏာရွင္သက္ဆိုးရွည္ခဲ့မႈပင္။ ယခုတစ္ဖန္ အာဏာထိန္းျခင္း၌  ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကို ျပန္လည္၍  အဖတ္ဆယ္ခြင့္ ရႏုိင္၏။ မင္းမွာသစၥာ လူမွာကတိ ဟူသည္ႏွင့္အညီ ကတိတည္စြာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေဆာင္ေပးလိုက္လွ်င္ အားလံုးအျမင္ရွင္းသြားမည္ျဖစ္၏။  ေနာင္အခါ အာဏာရပါတီ အသံုးမက်လွ်င္ျဖစ္ေစ၊ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား ရန္ျဖစ္လွ်င္ျဖစ္ေစ တပ္မေတာ္ကို ျပည္သူမ်ားက  ျပန္လည္တမ္းတေနရမည္ ့ ေခတ္တစ္ခုဆီသို႔၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ အာဏာထိန္းတပ္မေတာ္မွ ကယ္တင္ရွင္တပ္မေတာ္၊ ေက်းဇူးရွင္တပ္မေတာ္အဆင့္သို႔ ေရာက္ရွိသြားႏိုင္ေသာ အခြင့္အလမ္းမ်ား ႏိုင္စီမံ ဥကၠ႒ႀကီးလက္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိ၍ေနေပၿပီ။  အာဏာရပါတီ သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား ေၾကာက္ရမည့္သူရွိေနပါမွ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးက ေျဖာင့္ျဖဴးႏုိင္မည္ျဖစ္၏။  ေၾကာက္ရမည့္သူမရွိလွ်င္ အာဏာရပါတီႏွင့္ အာဏာရအစိုးရ ထာ၀ရဗိုလ္က်ႏိုင္၏။ အာဏာရပါတီႏွင့္ အတိုက္အခံပါတီတို႔ ရန္ျဖစ္ေနသည္ႏွင့္လည္း အခ်ိန္ကုန္သြားႏိုင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎တို႔ ေၾကာက္ထိုက္သည့္သူ သို႔မဟုတ္ ေၾကာက္ရမည့္အဖြဲ႕အစည္း မျဖစ္မေနပင္ ရွိေနရမည္သာတည္း။ သို႔မွသာ ထင္ရွာမစိုင္း၊ ထင္တိုင္းမၾကဲႏိုင္ေတာ့မည္ ျဖစ္၏။

          နိဂံုးခ်ဳပ္အေနျဖင့္ ေျပာလိုသည္ကား ျမန္မာ့တပ္မေတာ္၏ လွပေသာသမိုင္းသစ္ကို  ေမြးဖြားေပးႏိုင္သူမွာ အာဏာထိန္းအစိုးရေခါင္းေဆာင္ ႏိုင္စီမံ ဥကၠ႒ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးမင္းေအာင္လိႈင္  ျဖစ္သတည္း။ ၎ကိုယ္တိုင္ သမုိင္းလွလွ ဖန္တီးႏုိင္ရန္အတြက္ ပါတီမ်ား ပူးေပါင္းရန္လိုအပ္၏။ ၀န္ထမ္းမ်ား ျပည္သူ႔၀န္ကို ျပန္ထမ္းရန္လိုအပ္၏။ ျပည္သူမ်ား ႏိုင္ငံေရးအသံုးခ်ခံဘ၀မ်ဳိး ထပ္မံမေရာက္ေစရန္ လိုအပ္၏။ အားလံုးေသာ အလႊာအသီးသီးသည္ သန္႔ရွင္းေသာ ေရြးေကာက္ပြဲကိုသာအားခဲကာ မိမိယံုၾကည္ရာကို လြတ္လပ္မွ်တ မွန္ကန္စြာ  ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ရန္သာ အေရးတႀကီး လိုအပ္လ်က္ရွိျခင္းျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အစစအရာရာ အဆင္သင့္ ျပင္ထားၾကေစခ်င္၏။

          ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးမင္းေအာင္လိႈင္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကို သမုိင္းလွေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္ပါေစေသာ္။  ။

သဃၤန္းျဖဴဆရာေတာ္

၁၄-၂-၂၀၂၁

(ပထမဦးဆံုးေရးသားသည့္ စာမူျဖစ္ပါလ်က္ ေနာက္ဆံုးမွ တင္ျပခြင့္ရသည့္အတြက္ Golden Hand ပရိသတ္အား အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။ စာေရးသူ)