၀ီရသူ

ကမၻာေက်ာ္ဆရာေတာ္၏ ကမၻာမေက်ာ္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ား (၁၇-ခ)
“အိပ္စက္အနားယူျခင္း”
———————————————–—
အ႐ွင္၀ီရသူ (မစိုးရိမ္)

အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္ မမွန္ေသာ္လည္း အိပ္ခ်ိန္ကုိကား လံုးဝ အေလ်ာ့မခံပါ။ ေန႔ဘက္ လံုးဝ မအိပ္ရလွ်င္ ညဘက္အစားထုိး အိပ္ပါသည္။ ဥပမာ ေန႔ဘက္ အလုပ္မ်ားသျဖင့္ ည ၈းဝဝ နာရီမွ အိပ္ရာဝင္သျဖင့္ ညဘက္ေစာေစာ အိပ္ရာဝင္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ေန႔ဘက္ အနားယူရမည့္အခ်ိန္ တစ္နာရီစာ လက္လြတ္သြားသျဖင့္ အစားထုိး အိပ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ည ၉းဝဝ နာရီ စြန္းစြန္းေလးတြင္ အိပ္ရာထကာ ညလုပ္ငန္းမ်ား ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ရပါေတာ့၏။ ထုိအခါမ်ဳိး၌ ညဥ့္ႏွစ္ခ်က္တီးထိ အလုပ္လုပ္ႏုိင္သည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ ညဥ့္ ၂းဝဝ နာရီတြင္ အိပ္ရာဝင္လွ်င္ နံနက္ ၇းဝဝ နာရီ၌ အိပ္ရာထပါသည္။ ျပန္အိပ္၍ မရေတာ့ပါ။ ည ၁၂းဝဝ နာရီ အိပ္ရာဝင္လွ်င္ နံနက္ ၅းဝဝ နာရီ အိပ္ရာထပါသည္။ အိပ္ရာဝင္ေစာသည္ျဖစ္ေစ၊ ေနာက္က်သည္ျဖစ္ေစ ငါးနာရီဆက္တုိက္ အိပ္လုိက္ရလွ်င္ အိပ္ေရးဝပါသည္။ ပင္ပန္းျခင္း၊ အိပ္ရာဝင္ေနာက္က်ျခင္းစေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ အိပ္ရာမထဘဲ ဆက္အိပ္ေနသည္ဟူ၍ မရွိပါ။ တပည့္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားႏွင့္ စကားစပ္မိလွ်င္ “က်ဳပ္ ဘဝ စက္႐ုပ္ႀကီးလုိကုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါဗ်ာ။ အိပ္ခ်ိန္ ငါးနာရီျပည့္ရင္ ဘယ္လုိမွ ျပန္အိပ္လုိ႔ မရေတာ့ပါဘူး”ဟု ေျပာတတ္ပါသည္။ မွန္ပါသည္။ ေရခဲေလာက္ေအာင္ ေအးလြန္းေသာအရပ္သို႔ ေရာက္သည့္အခါ ညတရားပြဲလုပ္၍ မရပါ။ ဆည္းဆာတရားပြဲသာ က်င္းပၾကပါသည္။ ညေန ၅းဝဝ နာရီ ေနာက္ပုိင္း၌ ဖုန္းကုိင္လွ်င္လည္း လက္မ်ားေအး၊ တရားထုိင္လွ်င္လည္း ႏွာမ်ားေစး၊ အျပင္ထြက္လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္လည္း ခ်မ္းခ်မ္းတုန္ေနပါေတာ့သည္။ ထုိအခါမ်ဳိး၌ ည ၈းဝဝ နာရီ၊ ၉းဝဝ နာရတြင္ အိပ္ရာဝင္ရပါေတာ့၏။ အိပ္ရာဝင္ေစာသည္မွာ ျပႆနာမရွိေသာ္လည္း အိပ္ရာထေစာသည္ကား ျပႆနာ တစ္ရပ္ ျဖစ္ေနပါေတာ့၏။ ညဥ့္ ၂းဝဝ နာရီတြင္ အိပ္ရာႏုိးသျဖင့္ လံုးဝ ျပန္အိပ္ မရေတာ့သည့္အခါ လုပ္စရာရွိလွ်င္လည္း လုပ္၍မရ၊ မလုပ္ဘဲေနရမည့္ အေရးကလည္း မလြယ္ကူ၊ ျပန္အိပ္မည္ဆုိျပန္လွ်င္လည္း အိပ္မရ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ညဥ့္ ၂းဝဝ နာရီတြင္ မေျပး႐ံုတစ္မယ္္ လမ္းေလွ်ာက္လ်က္ ရြတ္ဖတ္ရပါေတာ့၏။ ဤကား စာေရးသူ၏ ခႏၶာကုိယ္သည္ စက္္႐ုပ္သဖြယ္ ယႏၲရားလည္ပတ္ေနပံု ျဖစ္ပါသည္။

အိပ္ခ်ိန္ကာလ ပ်မ္းမွ်အားျဖင့္ ေန႔တစ္နာရီ၊ ညငါးနာရီအားျဖင့္ ေျခာက္နာရီ သတ္မွတ္ထားေသာ္လည္း ေလးနာရီသာ အိပ္ရသည့္ ေန႔ရက္မ်ဳိးရွိသကဲ့သို႔ တစ္ေမွးမွ် မအိပ္စက္လုိက္ရသည့္ ေန႔ရက္မ်ဳိးလည္း ရွိပါသည္။ မ-ဘ-သ ညီလာခံ က်င္းပသည့္အခါ ညဥ့္နက္သည္အထိ ေဆြးေႏြးရသျဖင့္ တစ္ရကတြင္ ေလးနာရီသာ အိပ္စက္ရသည့္အခါမ်ဳိးႏွင့္ အတုမရွိဂ်ာနယ္ ေဖာင္ပိတ္ရက္တြင္ အခ်ိန္မီ ၿပီးႏုိင္ေရးအတြက္ အနီးကပ္ ႀကီးၾကပ္ရသျဖင့္ တစ္စက္ကေလးမွ် မအိပ္လုိက္ရသည့္ ေန႔ရက္မ်ဳိးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခု ကံေကာင္းသည္မွာ ေခါင္းခ်လွ်င္ အိပ္ေပ်ာ္တတ္သည့္ အေလ့ပင္။ အလုပ္လုပ္၍ မရသည့္အခါမ်ဳိး၌ ငုတ္တုတ္လည္း အိပ္ေပ်ာ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလယာဥ္ေပၚ၊ ကားေပၚ၊ ယုတ္စြအဆံုး ေထာ္လာဂ်ီေပၚ၌ပင္ ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ႏုိင္ပါသည္။ အခမ္းအနားမ်ား တက္ရလွ်င္လည္း စက္တီေပၚ၌ အိပ္ေပ်ာ္ေနတတ္ပါသည္။ ထုိေက်းဇူးေၾကာင့္ က်န္းမာေရး ေကာင္းမြန္ေနျခင္း ျဖစ္ပါမည္။ အိပ္မေပ်ာ္ၾကသူမ်ားထံမွ ညည္းသံၾကားရလွ်င္ အိပ္ေပ်ာ္နည္းမ်ား ေပးတတ္ပါသည္။ ကုိယ္ပင္ပန္းရမည္။ စိတ္ေအးခ်မ္းရမည္။ ဤႏွစ္ခ်က္ျပည့္စံုလွ်င္ ေခါင္းခ်လုိက္သည္ႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္မည္ဟူ၍လည္း ၾသဝါဒ ေပးတတ္ပါသည္။ မွန္ပါသည္။ ကုိယ္ပင္ပန္းစြာ အလုပ္လုပ္သူမ်ား ေျခပစ္လက္ပစ္ အိပ္ေပ်ာ္တတ္ၾကပါသည္။ စိတ္ေအးခ်မ္းသည့္ ေယာဂီမ်ား ႏွစ္ၿခဳိက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္တတ္ၾကပါသည္။ စာေရးသူလည္း ထုိ႔အတူပင္။ အလုပ္ပင္ပန္းသည့္အျပင္ ပရိတ္ရြတ္သည့္အခါ က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္ခန္းပါ လုပ္ၿပီးသားျဖစ္ေအာင္ ကုိယ္လက္လႈပ္ရွား စႀကႍသြားပါသည္။ ေန႔စဥ္ သံုးႀကိမ္ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ရေသာ သမာဓိတန္ခုိးေၾကာင့္ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ ရွိပါသည္။ ထုိအေၾကာင္း ႏွစ္ခ်က္ေၾကာင့္ အိပ္မေပ်ာ္သည့္ေ၀ဒနာမ်ဳိး မခံစားရျခင္း ျဖစ္ပါမည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
(၂၀၂၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၈ ရက္ထုတ္ Myanmar Guardian News Journal၊ အတြဲ (၁)၊ အမွတ္ (၂၂)တြင္ ေဖာ္ျပပါ႐ွိေသာ ေဆာင္းပါး)